متن جدایی

تو از بهانه یِ غربت
من از ترانه یِ محنت
اگر که جذر بگیریم؛
پیامدش شود عزلت.

گوییا دیدارِ روی ماهِ یار
چون سهیلی بی‌نشان، نایاب شد

ذرّه ذرّه، شورشِ موجِ دلم
بس که رویش را ندیده، آب شد

مثل سابق پیشِ چشمانم نداری جایگاه...

گل میدهی ، نو می شوی ، من در بهارت نیستم

مُردم از چشم انتظاری گشته ام دیگر هلاک
ردّ پایت گمشده، ای بی نشان ، ای بی پلاک

دارد به درختمان خزان می آید
دردی که به مغز استخوان می آید
گفتی که مرا دوست نداری دیگر
از حرف تو بوی این و آن می آید

اگر می‌خواهی بروی—

برو.

اما نه آرام، نه مودب.

نه با لبخندهای بی‌جان و کلمه‌های قلابی.

ویرانم کن.

مثل فاتحی که می‌داند

هیچ‌کس بعد از او

از این سرزمین زنده بیرون نمی‌رود.

نگاهت را جا نگذار،

لحن صدایت را،

قهوه‌ی نیمه‌خورده‌ات را روی میز.

همه را با خودت ببر.

من...

دلتنگ توام جانا هر دم که روم جایی
با خود به سفر بردم یاد تو و تنهایی

عاشقی قصه ی تلخیست میان من و تو.
که فقط من به تو دل بستم و تو بی خبری.

من شاخه‌ی اسیر زمستان سرنوشت
تو مثل برگ تازه‌ی افتاده از بهشت

من ساقه‌ی که سوخته از آه رعد و برق
حالِ مرا نپرس چه خوبم چه بد چه زشت

این لطف قسمت است که کاتب مرا اسیر
اما تورا چو زلف سیاهت رها نوشت

من دلشکسته ام چو یتیم...

بی تو با این دل ویرانه تنها چه کنم.؟

این نبودن های پر تکرار تو،

بدجور دلگیر است.

دل، گیر کسی است،
که دلگیرم کرد و رفت،
در آن غروب دلگیر دریا

تنهایی پا نداره وگرنه
اونم میذاشت می رفت

تلخ تر از نبودنت.

بودن تو با دگریست.

کشیده‌ام کنار
از هر شیء که نامش آدم است...

در بستی و رفتی و انگار دری نیست
در ذهن هزاران در و از در اثری نیست

امید به راهی نه دری هست و پناهی
در شهر غریب و دگر از تو خبری نیست

نرو از پیش من؛
آخر،
مجالِ بی تو بودن نیست؛
دلم مویه کند هر دم؛
بگرید زار؛
می‌گیرد!

همین مجازات تو را بس است!
که من دیگر تو را
آن طور که می دیدم،
نمی بینم...

در پس تک تک حرفایت غم و اندوه است اما در پس خیالت بی خیالی
برای من سخن از محبت میکنی اما از تو جز بی محبتی چیزی نیست
زیبایی ات برایم اهمیتی ندارد وقتی زیبایی دلت را به کسی دیگر داده ای
دیگر عشقت برایم کم رنگ شده گویی...

خدا پدر بیامرزا این چه ضرب المثلى بود آخه
دل به دل راه داره
کجا دل به دل راه داره؟؟!
کى گفته آخه؟؟!
من شبا دارم ساعت ها به دایره ى قرمز بالاىِ صفحش و اون جمله ى لاتینِ
last seen a long time ego نگاه میکنم
دلم آشوب میشه...

مرا....
ببر به جایی که
هوای تو
نیست....

زودتر از من بمیر!
تنها کمی زودتر
تا تو آنی نباشی که مجبور است
راه خانه را تنها برگردد ...

ترک من کن سبز خوش رو
ترک من که..
سرمای تاریکی اتش نبض را به اسارت گرفت
که خانه ای رنگین کمان پس از زمستان سردخانه ای رنگ ها شد
ترک من کن سبز خوش رو
ترک من
که مبادا سرمایی صدایم ذوق غنچه ای شادت را به انجما ببرد...