خبر که ندارید از اشکهایم و بغضهایم،ای مردمان شهر سرخاب برگونه و خنده بر لب وغم در درون به گمانتان آدمی هستم با احساس مترسک ولی بدانید قضاوت روزی پنجه بر گلویتان خواهد فشرد.
انباراشکها را دیده ای هرگز به گمانم جاییست به مانند خانه مورچه ها ذخیره دانی هست پر و گاهی که دلشان بخواهد سرسره بازی میکنند بدون حرفی و حدیثی پشت سرهم می غلطند بر گونه ها به گمانم آن وقتیست که جایشان دیگر خیلی تنگ است طاقت بغضهای تلنبارشده هم...
