متن دلتنگی شبانه

چشم بگشا، شب فرو افتاد در دامان کوه
ماه چون آیینه‌ای لرزید در چشمان کوه

باد، پیراهن به تن کرد از غبار کاروان
گریه‌اش پیچید در پیچ و خم پنهان کوه

شعله‌ای خاموش در دل داشت فانوسم، ولی
نور می‌پاشید از بغض لب سوزان کوه

آه از آن لحظه که...

فکر تو...
همدم شبهای شب تار من است.

شبــهای دلـم هــوای مهتاب گرفت

تصویر تو را همیشه در قاب گرفت

ای عــشق تو تصنیف خیالم هستی

رویای منی، با تو دلم خواب گرفت

دلتنگی های نیمه شب تاوان،
برخورد چشمات با چشامه.

میشود روزی رسد با تو بگویم حرف دل،
با تو از دلتنگی های نیمه شب گویم سخن.

گرفته از نگاه من.
نگاهت خواب شبهامو.

با فکر تو بیدارم.
آن لحظه که تو خوابی

هجوم می آورد دلتنگیها درشب
میمکد عصاره وجودم را
می رباید خواب را ازچشمانم
تورا می بینم
و کارگردان سناریوی با تو بودن میشوم

مثل هر شب. شب من بی تو چقدر بارانیست.

امشب مرا مجال آن هست که غم‌بارترین سطور را بنگارم.

چونان که بنویسم:
«شب، به‌سان آبی ژرف، آکنده از اختران است؛
و ستارگان، از دوردست‌های لرزان، می‌درخشند…»

نسیمی شب‌گرد، در آسمان، پرسه می‌زند
و غمی کهن‌سال را در گوش فلک نجوا می‌کند.

آری، امشب می‌توانم غم‌انگیزترین سطرها را بنویسم—
چه...

بمان، مگذار که با فکر خیال تو و چشمات.
دلتنگ ترین آدم دنیا شوم امشب.

با خیالت
سَر می کنم
لحظه های تنهایی هر شبم را
و می نویسم
غزل عشق را
بر تار و پودِ وجودم
تا آن زمان که بیایی
و بخوانی واژه واژه ی آن را

از وقتی چشماتو دیدم،
بی خوابی شده مهمون هر شب چشمام.

لابه لای خاطرات هر شبم.
گم کردم سیه چشم تو را.

شب من از غروب خورشید شروع میشود
و من می گردم کوچه های شب را
تا که پیدا کنم پیام شب بخیرت را
آن وقت است که گویی هجرانم به وصال می پیوندد

دارد احساسم، سپاس از «تو»؛ که گشتی یارِ من؛
گشته‌ای یارِ دلِ تنهای شب‌بیدارِ من!

واسه دلتنگیِ شبهام،
تو رو هر شب دعا کردم.

بی خوابم و پیمانه شب یاد تورا در دل من مست و غزل خوان
خونابه چکان، ازدیده روان،چون خون ریخته دستان زلیخا،همچون پیراهن پاره یوسف
برتن این دل خسته بیمار و مریض،
عشق ممنوع تو را من ندانم که چرا جا میکند

شب است‌و، بی‌قراری، سهم دل شد

دوباره، انتظاری، سهم دل شد

ستاره، در ستاره، چشمکِ مهر

و حسّ بی‌شماری، سهم دل شد

در شبِ بی‌تابِ احساسِ دلم
نغمه‌گر شد، شورِ حسّاسِ دلم

تقلا می کنم هر شب که اشکم را بپوشانم
به یادت نیمه های شب چونان موج خروشانم

چه بی رحمانه غمگین است شبی که،
نتابد روی همچون ماه تو در آن.

مراشوراست ونشاط وتنهایی
و لبخندهای گمشده
درهمین نزدیکی شهر گریه ها
درشهر ی که هرشبش گویی هزار و یک شب است
و رنگین کمانی از آشوب دلها و رقص شاه پرکهای رقصان خیال
خواهش های شبانه ام نیازمن است در اندیشه تو با یک دنیای ممنوعه

#شب ۹۷

از نردبان شب
پائین می آیند
دردهایی
که آشیان کرده اند
در شب‌هایم