متن امیرخسرو دهلوى

زهجران سوخت خسرو، وه که درعشق

چه نیکو باشد ،ار هجران نباشد

هوای گل ز خوشی یاد می دهد، لیکن

چه سود چون تو فرامش نمی شوی ما را

گر هست جانی در تنم بهر تو می دارم نگه

به لب آمده ست جانم، تو بیا که زنده مانم

لذت وصل نداند مگر آن سوخته ای

که پس از دوری بسیار به یاری برسد

نه مرا خواب به چشم و نه مرا دل در دست

چشم و دل هر دو به رخسار تو آشفته و مست

ابر می بارد و من می شوم از یار جدا

چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا؟

جانم فدای زلف تو آن دم که پُرسَمَت

کاین چیست؛ مویِ بافته؟گویی که دامِ توست

به لبم رسیده جانم تو بیا که زنده مانم
پس از آن که من نمانم به چه کار خواهی آمد؟