متن برشی از یک غزل

زمین را ترک خواهم کرد، روزی
به آوازِ پرِ مرغانِ زیبا

در اوجِ آسمان آزاد هستم
من از دنیای نازیبای رسوا

چون که آفریده‌ای مرا با مهر
حسّ پرتبِ دلم شده، شیدا

با تو می‌شود هوای جان آرام
از نمِ غمی سیاه و پرغوغا

در خیابانِ غزل، اسمِ تو معنا می‌شود؛
کوچه‌باغِ عاشقی، با مِهر، پیدا می‌شود؛

روی هر کوچه، شماره می‌نویسم؛ چون فقط،
گفتنِ حرفِ دلم، با رمز و ایما می‌شود!

می شود گفت، با صفای جان/
هر کجا، از سرور، بنیادی ست؟/
می شود با هوای دل، حس کرد،
سینه سرشارِ آبِ آزادی ست؟/

کاش می شد؛ نمی شود؛ امّا،/ وقتی احساسِ جانِ شورش زا/
مملو است از، سرایشِ غم ها؛/ بی قرار از، جفای بیدادی ست/

شاعر: زهرا حکیمی...