متن احساسات عاشقانه

بی‌کرانه‌های نگاهم
محو می‌شود در افق
وقتی که 
می‌خوانی ماوراهای احساسم را
با مِهر

پیچیده است
عطر نفس‌هایت
در کوچه‌باغِ احساسم
پرپیچ و تاب

سخت است
برای احساسِ قلبِ حسّاسم
دیدنِ گُلِ رویت
امّا
نچیدنِ گُل‌بوسه‌ای آتشین
از قرمزِ لب‌های تو

پاییز باشد و باران
تو نباشی
ب چه کار آید
پاییز

فکرت گرفته روز و شب از دیده خواب را
از واژه هام قدرت هر انتخاب را

لحظه به لحظه همنفس جان خسته شو
تا دور سازی از دل من اضطراب را

حالا که پیش چشم توام اندکی بخند
از نو بساز، حال من دل خراب را

وقتی غزل به نام...

محبوب مـــن...
تو نباشے همـہ ے فـصل ها پاییز است.
و همـہ ے شبها پر از בلتنگی.

בوبارہ پاییز و בوبارہ בلتنگی،
בوبارہ من بے تو בوبارہ شب گرבی.

بغضهایم را
به ابر ها داده ام!
دلم را
از نام تو پُر کرده ام
دوست دارم که ببارد همان عشق،
باران،
که آوازِ دل شنیدنی ست..!

خیالِ خوشِ عاشقانه‌ی من
همیشه ‎تو‌یی آخرین راهم

از کوچه های خیسِ شهر عطر تو پیداست
من غرقِ چشمانت شدم چشمی که دریاست
امشب تورا میبینم و این مثلِ رویاست
صدایت، نگاهت بر دلم بارانِ عشق است
تو باشی دلِ من تا ابد مهمانِ عشق است
ببین این قصه ی ما بر لبِ خندانِ عشق است...

بـــے تــو...
سهم من از این شهر شلوغ، فقط تنهایست.

دلم می‌خواد بیای پیشم بمونی

برام بازم، از احساسِت بخونی

لبم تب کرده واس جام لب‌هات

گلم! ای‌کاشکی اینو بدونی

آتش شده دل؛ «عشق»، برایت، زده شعله

خورشیدِ نگاهت، زِ صداقت، زده شعله

احساسِ گُلِ آتشِ مهرِ تو چه گرم‌ست

ممنون که نگاهت، زِ رفاقت، زده شعله

وقتی که نگاهت، به دلم، عاطفه بخشید

بی‌هیچ اجازه، شدم آشفته؛ ببخشید

عاشق شدم و، شورشِ «احساس»، شد افزون

رویای دلم، گشت شکوفا، چو گُلِ شید

درونِ سینه حسّی، ناب دارم

دلی، سرگشته وُ، بی‌تاب دارم

به رویای رسیدن، تا گلِ عشق

دمادم، دیده‌ای، بی‌خواب دارم

نباشد، جفای وفا، باورم

نگردد، به‌غیراز، صفا، در سرم

از احساسِ شورش‌مدارِ جنون

شرربار شد، ریزشِ ساغرم

‌نباشد، جفایت؛ «گلم!» باورم

نگردد، به‌جز، مِهرِ «تو»، در سرم

از احساسِ پاینده در جامِ دل

تو سرشار کن: کام و هم، ساغرم

وجودم، با تو سرشار از: وفا شد

سراسر، شور و دنیای صفا شد

میانِ جان، شکفته، نوگُلِ عشق

و احساسم، به مِهرت، مبتلا شد

بر نیمکتم نشست ... تنهایم دید
پاییز رسید و قلبِ زردم را چید
ابری که همیشه گوشه‌ی چشمم بود
بارید و به شاباشِ درختان خندید ...

بر جهانم حکم رانے میکننـב، چشمان تــــــو...

نشسته‌ام
به انتظارت
در امتداد کوچه‌ای خیس
که باران
بر شانه‌هایم می‌بارد
شاید
در این تکرارِ نمناک
دوباره
زندگی کنم
با تو
در لحظه‌ای که هنوز نیامده‌ای

آدمی زنده است با عشق وامید
میدهد هر لحظه آدم را نوید
عشق وقتی در،دلت گل میکند
می‌کند بخت سیاهت را سپید
لحظه هایت غرق شادی می‌شود
هر خزانت می‌شود چون صبح عید
عشق یعنی اوج اوج خواستن
قدرت انجام هر فعل بعید
عشق را درواژه های ناگهان
عاشقی راباید...

فکرت گرفته روز و شب از دیده خواب را
از واژه هام قدرت هر انتخاب را

لحظه به لحظه همنفس جان خسته شو
تا دور سازی از دل من اضطراب را

حالا که پیش چشم توام اندکی بخند
از نو بساز، حال من دل خراب را

وقتی غزل به نام...

ماه
در آسمان گیسوانت
تابید
و تندباد شعرم
در زلفت
پیچید
دوش
تمام شب
در گره‌های تاریک موهایت
گم شدم