متن بیابان سرد

بیابان سرد،
که نفس‌هایش در گلو می‌ماند،
هوا سنگین است و بی‌صدا،
همچون دلی که در آن
هیچ‌گاه نسیمی نمی‌وزد.
پاییز به بهار نرسید،
و سردیِ زمان
در هر لحظه
گنجشک‌های دلم را از پرواز بازداشت.

برگ‌های خشکِ درخت،
در گوشه‌های این سکوتِ بی‌پایان،
روی زمین پراکنده‌اند،
همچون خاطراتِ شکسته...

بیابان سرد،
دل من یخ زده است،
هوا سنگین است،
چون دلی که در آن
هیچ نسیمی نمی‌وزد.
در این بیابانِ دل‌گرفته،
هیچ صدایی نمی‌آید
جز فریاد خاموشِ یک آرزو
که هیچگاه به عشق نرسید.

برگ‌های خشک درخت،
همچنان بر زمین افتاده،
مثل دل‌های شکسته،
که هیچوقت درخت زندگی‌شان
سبز...