متن دلتنگی عمیق
زیبا متن: مرجع متن های زیبا و جملات دلتنگی عمیق
"خدای من، در تنهایی عشق، دست مرا بگیر که هر لحظه بی‌تو، این دلم به مرز فروپاشی می‌رسد." 💔🙏
"کابوس تنهایی بی عشق مرا هر شب در آغوش می‌گیرد، جایی که در سکوت، تنها صدای قلبم مرا می‌سوزاند." 💔
خسته از دنیای اجباری،
که نامش زندگیست.
چه بی صدا جان دادیم،
در حسرت رسیدن به آرزوهایمان.
به دکمه‌های پیراهنت قسم...
که هرچه در آن تن است،
حق من است...
ابر خون‌ریزی ز دامان شب افتاد دل مرا
چون نسیم از باغ غم برچید و بگشاد دل مرا
باد فتنه پرچم امید را برچید و برد
موج طوفان بی‌محابا برده بر باد دل مرا
چون حباب از شیشهٔ دریا به یک لرزش شدم
سنگ تقدیر از صدف بیرون بیفتاد دل...
درونم کسی را میبینم که من است و نیست
در ماورای من نشسته فخر میفروشد و نیست
گاهنامه ایست مصور ،عاقل انگاره ،،جاهل ضمیر
بامن میگفت هربارسم خرت بود که غبارش هم نیست
وقت صدا زدن نگاهش به من است
و تکانی به سرش که هیچ ماوایم نیست
بامن است...
به نام خداوندی که غم را آفریده
عنوان: نامه‌‌ای به سفر بی‌برگشت
ژانر: تراژدی، عاشقانه
اثر: مریم فواضلی
آخرین باری که دیدمت، چشمانت سرد و بی‌روح بودند. چونان قلعه‌ای محصن در میان مه‌گرفته‌ترین روزهای زمستان بی‌آنکه نگاهی به من بیاندازند. انگار از من عبور کردی بدون آنکه در نگاهت، ردپایی...
بی تو..،
پایان حیات من چقدر نزدیک است.
تو همچون گوهری، تو جانِ جـانی
فــراتـر از ســــخـن یا هـــر بـیانی
برایم هرچه هستی، هر کِه هستی
بــدان تنــــها امـیــــدم در جـهانی
در این لاشه زار
که قلبش از آسفالتِ داغ تلو تلو می‌خورد
و رگ‌هایش، بزرگراه‌هایی پر از ماشین های مشدی ممدلی است
ما می‌دویم
پا به پای سایه‌هایمان
در تعقیبِ چیزی که هرگز نمی‌رسد
باورهای سیمانی
چغاله ی ذهنمان
و پنجره‌ها
قاب‌های شُل از نگاه‌های شَل اند
هر کداممان جزیره‌ای...
در هجوم باد، در وسواس تب افسانه‌ها
ریختم چون برگ در اَنداس تب افسانه‌ها
باده در پیمانه‌ام خاموش، اما در دلم
می‌تپد صد چشمه‌ی احساس تب افسانه‌ها
ساخت از آیینه‌ها تصویر وهم‌آلود من
هرکه شد مهمان این الماس تب افسانه‌ها
در دل شب، شعله‌ام را شمع می‌خواند ولی
سوخت جانم...
چون صدا در سینه‌ام پیچید و رفت از روزگار
دل شکست از نغمه‌ای که ریخت طرحِ زارزار
شاخه خشکید و نفس در برگ‌ها گم شد، ولی
باد می‌آورد از آن سو بوی اشکِ یادگار
شعله‌ای در سینه‌ام می‌سوخت با بی‌نامی‌ام
دود شد بر چشم شب تصویرهای آشکار
ماه افتاد از...
تنها یادگاری که از تو برایم
باقی مانده ...
بُغضِ سِمِجی است، که غروبهای
جمعه راهِ گلویم را میبند....
درد بی درمان من تسکین نمی یابد
مگر با بودنت
به جهانی ندهم،
لحظه ی بوسیدن لبهای تو را.
قصد ویرانیِ ما کرده نگاهت انگار.
ای که هرگز نروی از یادم،
تو مرا نیز به خاطر داری؟
اری گناه میکنم،
آن دم که در خیال خود.
محکم در آغوش منی.
تو همان،
بغض نهفته در دو چشمان منی.