متن زمستان سرد

[برف]
آدمی که بمیرد
در کفنی سپید می‌پیچندش.
طبیعت که بمیرد
زیر برفی زمستانی،
پنهانش می‌کنند.

روزی مادرم شال را روی شانه‌ام انداخت و گفت: «زمستان زود می‌گذرد.»
زمستان گذشت، اما سرمای دلتنگی او هنوز در جانم مانده است.

عشق قلب شکسته،
دریایی از درد در اعماق شب،
که هر موجش تلاطم می‌کند در دل،
و هر قطره‌اش یاد تو را
در بیکرانِ روحم باقی می‌گذارد.
همچون گلِ یاس،
که در شب‌های سردِ زمستان
بی‌صدا می‌گرید،
اما عطرش در باد می‌ماند
و در لایه‌های خاک
یادِ تو را زنده...

بیابان سرد،
که نفس‌هایش در گلو می‌ماند،
هوا سنگین است و بی‌صدا،
همچون دلی که در آن
هیچ‌گاه نسیمی نمی‌وزد.
پاییز به بهار نرسید،
و سردیِ زمان
در هر لحظه
گنجشک‌های دلم را از پرواز بازداشت.

برگ‌های خشکِ درخت،
در گوشه‌های این سکوتِ بی‌پایان،
روی زمین پراکنده‌اند،
همچون خاطراتِ شکسته...

غروب سردِ زمستان
در دل شب فرو می‌ریزد،
لحظه‌ها به شتاب
گام بر گام
در دست سرما می‌سوزد.

عشق شکست خورده
زیر آسمان بی‌رحم
در سکوتِ بی‌پایان
یاد تو را می‌جوید.
هر شب
در آینه‌ی چشم‌ها
حسرتِ دیدارِ دیروز
چنگ می‌زند به دل.

هر آینه نگاه عشق
که در آن...

گرچه پیچک سبز احساسم تبر خورد
زیر نگاه سرد و حسود روزگار
اما زان پس مرا در برگرفت با عشق و اشتیاق
می‌گفت از بهار و می‌سرود از خزان
از شوق شیطنت بی‌پروای شاپرکان
می‌شنید از پیچ و تاب خشک
زمستان در سرمای بی‌نشان
ولی گرم می‌ماند با
نوازش خورشید...

دربسترخیال رویاهایمان مرور میکنم
هرچهارقصلش را
بهار عاشقانه هایمان
میوه های تابستانیمان
که ژنهای تو را یافت میکنم در آنها
پاییز خاطراتمان
که چه اندوهناک ،برگستره ی خیال ،سوار بر ناامیدی ولی پنهان، با هم سرکردیم
و زمستان سرد و یخبندان که باهم سرسره بازی کردیم و تو در سراشیبی...

بهار با همه شکوفه هایش می آید،
اما هیج چیز نمی تواند عشقی را که
در زمستان گم شده،بازگرداند.

از نغمه داودی تو مدهوشم
هر صبح غزل از،لب تو مینوشم

هر چند زمستانی و سرد است شبم
با یاد تو گرم میشود آعوشم

بهاران در بهاران، شور، آمد
سرورِ بی‌بدیلِ نور، آمد


زمستان رفت و از بامِ محبّت
تبِ گرمای جامِ هور، آمد

بیا که آمدنت.

بهار این دل سرد زمستانیست.

سال نو عروسکای نو می خواد
سال نو، میوه ی تازه دوست داره
سال نو دلش می خواد سیاهیشُ
با زمستونی که رفت، جا بذاره
سال نو پارگی پیرهنشُ
نمی خواد یه بار دیگه رفو کنه
دوست داره که روزای اولشُ
با همین دلخوشیا شروع کنه
عمو نوروز پاشو اسفند...

یار، هی یار، یار…
اینجا اگرچه گاه
گل به زمستان خسته،
خار می‌شود…
اینجا اگر چه روز
گاه چون شب تار می‌شود
اما بهار می‌شود!‌
من دیده‌ام که می‌گویم.

در سر مرا امشب تب آن عشق سوزان است
"آغوش خود را باز کن فصل زمستان است"

بگذار تا وارد شوم در خانه قلبت
وقتی هوایم بی حضورت سخت بوران است

ما مثل یک روحیم اما در یکی پیکر
با تو تمام فصل‌های من بهاران است

در سر مرا امشب تب آن عشق سوزان است
"آغوش خود را باز کن فصل زمستان است"

بگذار تا وارد شوم در خانه قلبت
وقتی هوایم بی حضورت سخت بوران است

ما مثل یک روحیم اما در یکی پیکر
با تو تمام فصل‌های من بهاران است

هیج پروانه ای
خبر از بهار ندارد
سالهاست که این زمین
برگهای زرد را می جود
تا با، باران به دیوارهای شهر بکوبد
حالا کلاغی که خط برف را می خواند
با سکوت این شب سرد
روی فراموشی برفها
خط می کشد...

زمستان فصل مردن آفتاب بود
و آتش بازی تو
فقط سایه ای از دود
روی برفهای ساکت ...

اگر تو نبودی...
زمستان در بوته های گل سرخ
ناپدید می شد
اگر تو نبودی/ هیچکس آینه را
باور نمی کرد،
ببین...
پس چرا این شهر پر از
خالی ست

زمستان است و بی‌برگی، بیا ای باد نوروزم

من از اجاق زمستان هنوز پر برفم

نخواستی که بدانی دلیل سرمایم

نَشین اینجا عزیزِ من
زمین جای تو و من نیست
تو برفی، آرزو داری
زمین جای رسیدن نیست...