بیو قطار

نگاهم کن؛ تو را می خوانم از دور
قطار رفتنت، سنگین گذر کرد

شمردم یک به یک، هر واگنی را
همه، احساس من شد، چون گلی زرد

مسیر رفتنت، بی انتها هست
نگاهم در رهت مانده است؛ برگرد

جا مانده ترینم،
ز قطار دلِ تو...

ریل و قطار از هم جدا باشند می‌پوسند
دور از دل هم، سهم هر دو گریه و زاری‌ست

رفتی و پس از تو نفسم رفت ، دلم رفت
هر بار که از ریل گذر کرد قطاری

قطار رفت،
و این ریل سالهاست..
پیراهن به آتش می کشد.