متن جدایی تلخ

او از کوچِ پرندگان می‌گوید

من از رفتنِ تو

بی‌جهت نیست هم دیگر را می‌فهمیم

من و پاییز

جانم تو بگیر، اما مرو با دگری.

بمون ولی بخاطر غرور خسته ام برو
برو ولی بخاطر دل شکسته‌ام بمون
تو رو نفس کشیدم و به گریه با تو ساختم
چه دیر عاشقت شدم
چه دیرتر شناختم
تو با منی و بی توام
ببین چه گریه آوره
سکوت کن
سکوت حرف آخره

نگاهم کن؛ تو را می خوانم از دور
قطار رفتنت، سنگین گذر کرد

شمردم یک به یک، هر واگنی را
همه، احساس من شد، چون گلی زرد

مسیر رفتنت، بی انتها هست
نگاهم در رهت مانده است؛ برگرد

ستاره‌ای به دستم بود، به ماه می‌رسید
ولی چه سود که بادِ زمانه راه می‌رسید

بهارِ عشق ما، خزانِ جدایی شد
نگاهِ گرمِ او به اشک و آه می‌رسید

پیامِ عشقِ او چو نور در دلم نشست
ولی ز غیبتش سیاهیِ گناه می‌رسید

چو یاران خبر یافتند، آبرو رُفت
دلم...

بی تو بعید است،
جان سالم در ببرم از این همه دلتنگی.

روی سخنم با توست
چگونه دلت آمد و گفتی بروی بی من
من اگربودم نیرنگ میزدم برحضرت عزرائیل
سرش گرم میکردم با همان ترفند حوایی خویش
خرده مگیر برمن که این هم خیال خام دل تنهای من است

تنها چیزی که هیچ وقت طعمش عوض نمیشه جداییه؛همیشه تلخه

گفت: برو.
ولی همین که او به من برو گفت
و بروید نگفت،
برای من کار تمام شده بود.
در این کلمه کوچیک آنقدر محبت نهفته بود که من فکر میکردم برای یک عمر کافی خواهد بود،
داشتم به گریه می افتادم...

رفت بی آنکه بداند.
چشمانش در دلم جا مانده.

"من هیچ‌ وقت آدم رفتن نبود!
اما در چمدانی که تو برایم بستی؛
بهانه ای برای ماندن نبود...

کشیدی بین‌مان دیوار سنگی
نکردی لحظه ای حتا درنگی
نشان کردی مرا با تیر مژگان
ولی کُشتی مرا با تیر جنگی.

خداحافظ؛ تو ای یاری؛ که از دردم، خبر داری،

میانِ بغض‌ها و، گریه‌های شامِ پایانی!

آن دل که شکست ، دور باید انداخت
من بی تـو همـان دلم ، خـــدا می‌داند

میگفت کو تا جداییمون
ولی، آخر سرم اومد
من از هرچی که ترسیدم
ببین آخر، سرم اومد
با پاهای خودش میرفت
با چشمای خودم دیدم
که روزای بدم رفت و
روزای بدترم اومد
رفت که رفت که رفت که رفت که رفت
مونده واسم این چشای خیس
قلب من بفهم...

پروایِ آتش از تبِ عشقت ندارم
پروانه ام؛ چیزی جز این عادت ندارم
گفتی برو از پیشِ من راحت ندارم
گفتم به جز وصلِ تو من حاجت ندارم

گر چه می‌دانم نگاهش رفته از دنیای من
باز هم با مهرِ بی‌تابِ نهان می‌خواهمش

ای که از یاد تو رفتم، نروی از یادم
من همان عاشق زارم که ز پا افتادم
میکِشم نعش دلم را بی رمق در پی تو
قطره اشکی شدم و از مژه ات افتادم

نامه فئودور داستایوفسکی به برادرش میخائیل

اکنون از هر آنچه دوست داشتم دل می‌کنم. دل کندن دشوار است. دوپاره کردن انسان دردناک است، دوپاره کردن قلب دردناک است. خدانگهدار، خدانگهدار. مطمئنم که دوباره می‌بینمت. تغییر نکن، دوستم داشته باش، نگذار یاد من در خاطرت سرد و خاموش شود و بدان...

.
پرواز،کردم بر فراز قله ی درد
حتی نگفت امشب نرو یا اینکه برگرد
دیگر برای بازگشتن علتی نیست
اینجا هوا عاشقی ها سرد شد سرد

.
پرواز،کردم بر فراز قله ی درد
حتی نگفت امشب نرو یا اینکه برگرد
دیگر برای بازگشتن علتی نیست
اینجا هوا عاشقی ها سرد شد سرد

بمان نرو،
که رفتنت مرگیست فجیح، میان دل ما.

از این میخانه ها دل می کنم، بی هیچ تردیدی
برای عاشقِ تنها، شرابِ خانگی بهتر

وقت رفتن چشم تو بوسیدم و گفتم بمان،
اما نماندی.