و ناگهان در نبودن ها هیچ تسلایی نمى بینی نه پیراهنى فراموش شده، آویخته در کمد نه یک کتابِ نیمه باز، کنار تخت نه آن چمدان کهنه زیر پله ها نه چروک پرده ای نه قلم و دفترى افتاده زیر مبل سبز نه بوى عطری نه خطی نه شعری نه...
ما از آن ها که تسلّایشان می دادیم غمگین تر بودیم…
این حجم از فاجعه و اندوه !.... چه تسلیتی ؟ چه تسلایی ؟!
گفتم که آسمان کمرش زیرِ غم، خَم است گفتی صدای گریه این ابر مبهم است گفتم هوای بارشِ باران نداشتم گفتی ببار؛ گریه تَسَلّای آدم است گفتم پرنده شوق فرود آمدن نداشت در مه فرو نشسته و تصویر، دَرهم است پرواز آخرین قدمش بود بر دِنا آغاز قصه خوب، ولی...
دلبر جان تو تنها تسلای منی
