متن اندوه

منم و یک دنیا پر از تنهایی پر از دلتنگی.

در غم فردا سرآمد شادی امروز ما

دگر نیست،
و این آغاز دلتنگیِ من است.

سنگینی میکند خاطراتت، بر شبهای نبودنت.

گل از بے آبے مے میرב
انساט از کم توجهی

کاش نبودنت...
همان حسرت دل بود نه تاوان گناهی که نکردم.

نادر ابراهیمی:

غم، هرگز عقب نمی نشیند مگر آن که به عقب برانی اش، نمی گریزد مگر آن که بگریزانی اش، آرام نمی گیرد مگر آن که بی رحمانه سر کوبش کنی...

بی پناه و خسته دل، چشم به راهم که بیایی.

من به آینده ی بی تو، اندکی بد بینم.

اگرچه دریا دریا گریستم ،امّا
شده ست تشنگی شوره زار، حاصلِ من

بعد تو
فرو ریختم در خویش ،
آه
قد کشید
در حُرم دلتنگی غروب...

نیستی و نبودن تو بدجور.

باعث شده دیگران نیایند به چشم.

سهمم از آن چشمان تو،

چیزی به جز حسرت نبود.

کاش میشد به نبودن های پر تکرار تو عادت کرد.

این نبودن های پر تکرار تو،

بدجور دلگیر است.

درخت افتاد
نه فریادی
نه دستی که یاری کند
شاخه‌هایش هنوز
در خوابی سبز
اما ریشه‌ها
در تن زمین گریستند

رهگذر آمد
چشم بست
و گذشت

گلهایی که
به مراقبت بیشتری
نیاز داشتند ؛
باغبان های
بی تفاوت تری
نصیبشان شد..!

می‌دانم
نهنگ هم می‌شدم
دریایم به ساحل نمی‌رسید
و من
در این رُمانِ عمیق
در جستجوی آرامشی بی‌دریغ
روز و شب‌ها را
خط به خط شنا می‌کردم

می‌دانم
نهنگ هم می‌شدم
اندوهِ آوازم را
پایانی نبود...

تنهایی پا نداره وگرنه
اونم میذاشت می رفت

چند بار؟
با من بگو
از چشم‌هایم
چند بار دیگر باید سقوط کنم
تا از دست بدهد دنیا
اندوهش را؟

هر روز
به مردن فکر می کنم
به مریضی
قحطی
خشونت، تروریسم، جنگ
به آخر الزمان.

و همین
کمک می کند به هیچی فکر نکنم ...

آدمها نه با مرگ,که با فراموش شدن میمیرند...

‌                                                 ‌ ‌‌‌    ‌
تنهاییم را در آغوش گرفته‌ام و لبخندی گنگ بر پهنای صورتم نقش بسته‌ است. زانوان سرما زده‌ام که مانند برگ‌های تاکی بی‌جان به تنه‌ام آویزان شده بودند را در آغوش گرفته‌ام. از پنجره دیدم که گربه‌ی همسایه‌ی رو‌به‌رویی سرش را در میان سینه‌ی صاحبش مخفی کرده...

بدون او با چه قلب شکسته و غصه داری
سال نو را آغاز می کنم.