متن چمدان

حرف ها در گلو دارد
آنقدر که دارد خفه...
چمدانم
می کشد زیپِ دهانش را
می کشد دستم را
باید بروم
می دانم پشتِ در بودی
شنیدی صدای باران را
می دانم پشتِ پرده بودی
زیر زیرکی می پاییدی
ردپاهای کشیده ی خیس را
باید بروم اما
حس می کنم...

سفر نکن...
سفر یعنی خداحافظی و جدا شدن
سفر یعنی دربدری و درد و غربت
سفر نکن!
آی که چه منتفر از چمدان و رخت سفرم!
و وقتی می بینم قصد رفتن داری
غم و غصه تمام وجودم را می گیرد
و دلم پر از اندوه می شود
سفر نکن!...

"فصلی
به نام چمدان
در تقویم عاشقانه ها
روی زمستان را
سفید می کند"

مثل چمدانی سنگین و بی چرخ
روحم را می کِشید کفِ خیابان
کار تمام بود
«بمان هایم» رفتند...
خراش های صدایم را جمع کردم
و سختِ سخت گفتم: خدا...خداحافظ
«آرمان پرناک»

و ناگهان در نبودن ها
هیچ تسلایی نمى بینی
نه پیراهنى فراموش شده، آویخته در کمد
نه یک کتابِ نیمه باز، کنار تخت
نه آن چمدان کهنه زیر پله ها
نه چروک پرده ای
نه قلم و دفترى افتاده زیر مبل سبز
نه بوى عطری
نه خطی
نه شعری
نه...

یک چمدان
روی پله های خانه ی سالمندان
سرمای پاییز

میرسیا مُلدُان

شروع به جمع کردن گذشته در چمدان کردم؛ همه چیز در آن جا شده از کوچه بن بست خاکی گرفته تا اناره های آویزان از روی دیوار خانه حاجی وتمام گلهای محمدی خانه استیجاری مان حتی ماهی های قرمز داخل حوض حیاتمان هم درآن جاشد؛ جز خاطراتت که هنگام بستن...

چمدانی بود
که هرگز باز نشد
دلم.
رضاحدادیان

چمدان بسته ام از “”خواستنت”” کوچ کنم
تا “”نبودت”” بروم گور خودم را بکنم

چمدانی که از سفر آوردم

کشتی غمگینی بود

که تنها می خواست

کنار تو آرام بگیرد.

پنجره ای رو به ایستگاه قطارم؛
با منظره ای مکرر از وداع...

آدم های زیادی هرروز
مقابل چشم های من خداحافظی می کنند،
چمدان های زیادی هرروز
مقابل چشم های من ایستگاه را ترک می کنند،
و تنها من می دانم که هیچ آدمِ چمدان به دستی را
دوبار در...

یک نفر را میشناختم
که در وداع با یک شهر
فقط چمدانش را میبوسید...
زیرا که تنها بود!

احمد یاووز

پر کرده ام از عطر هوایت چمدان را
در شهر شما تحفه محبوب همین است

گاه آن کس که به رفتن چمدان می بندد
رفتنی نیست! دو چشم نگران می خواهد!

چمدان بستی و از خاطره ها هم رفتی
تا بمانم من و تنهایی خاطرخواهی

دارد به سفر می رود امشب چمدانم
با خاطره ای تلخ که من خالق آنم

از دور دستها ...
چمدان های عاشق را می بینم
که برای آمدن
قفل خود را می شکنند

رعنا ابراهیمی فرد(رعناابرا)

چمدان بسته ام... امّا چه کنم دشوارست
فکر دل کندن از آغوش تو یعنی وطنم...

جا مانده ام میان کوچه پس کوچه های این شهر
مشکل کوچک بودن چمدانت نبود ، در دلت جا نمی شدم!

نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده

دلم یک عاشقیِ بی هوا می خواهد
از آنها که قلبت را می لرزاند
و اشکهایت را می پوشاند...
دلم می خواهد سوار بر قطاری شوم
در ایستگاه ناشناسی پیاده شوم
و تو بی هوا سر و کله ات پیدا شود
در آغوشم بگیری
و چمدانِ نه چندان سنگینم را...

رفتن سخت است، مجبور شدن ب رفتن سخت تر! دل کندن سخت است، بی خداحافظی دل کندن سخت تر! بغض سخت است، با بغض خندیدن سخت تر! چمدان بستن سخت است اما وسیله ای نداشته باشی ک در چمدان بگذاری سخت تر! خیلی سخت تر!

رماد

به من نگاه نکن !
آنچنان عمیق نگاه نکن
که مرا دیگر نشناسی
و به یاد نیاوری که چگونه
دهان چمدانم را باز و بسته کردی
و فراموش کنی که کفش هایم را پشت کدام در جفت کردی
و حتی ندانی در کدام گورستان با سه ضربه
فاتحه ی مرا...

چمدان بستن تو
معنی بیدادگری ست!

ارس آرامی

دردها دارم و شاید که به درمان نرسد
شب بلند است و قرار است به پایان نرسد

بعد تو گم شدم از خانه و دنیا گم شد
رود سرگشته شدم، ساحل دریا گم شد

پنجره خسته شد از بازیِ بیهوده ی خود
یک نفر با چمدان آن ورِ درها گم...