متن حجت اله حبیبی

مگر ز یاد منِ مست ، خواهی شد
هنوز این دل دیوانه ، آشیانه ی توست.
حجت اله حبیبی

شب ، مرز عشق و دلدادگی است ، سیاهی موهای مشکین و سفیدی صورت ماهت .
حجت اله حبیبی

سر پیری به دلم ، وعده ی دیدار تو دادم
آه از دل ، که نشسته سر راهت که بیایی.

حجت اله حبیبی

گیرم که شکستی دل بیچاره ی مارا
فردا ! چه بگویی در آن دشت ، خدا را. حجت اله حبیبی

گرچه پیمان شِکنی نَشکنم پیمانه ی تو ، که من از ساغر و پیمانه خدایی شده ام. حجت اله حبیبی

حراج می کنم ، بیا ، شکوفه های اشک را ، جدا نمی شود نمود ، که اشک و آه ، در هم است. حجت اله حبیبی

تو را من دوست می دارم به قدر گریه های ابر
فراتر از نسیم صبح ، کمی هم بیشتر از خواب سنگین سحرگاهی که از دست تو مادر می کشد آهی! حجت اله حبیبی

هیچ از هیچ نشانی داری، منِ گم گشته به دنبال خودم می گردم. حجت اله حبیبی

اگر سفره ی دل را بگشایم ، آتش بکشد جامه ی تزویر و ریا را. حجت اله حبیبی

کلید خوشبختی را در بستان معرفت بجو ، که بی معرفت ، راه به جایی نبرد جز کویر حسادت. حجت اله حبیبی

گاهی ، نگاهی ، آسمان دلت را می آشوبد و چراغ سعادت را در دلت روشن می سازد ، آن نگاه عاشقانه ، لبخند خداست، که محبس تن را می گشاید و باران رحمت را بر شهر عشق فرو می بارد. حجت اله حبیبی

دلم می خواست تا روزمحبت بگیرم در دلم مهر جمالت ،ولی افسوس پیچاندی ورفتی نمانده در دلم جز بذر نفرت. حجت اله حبیبی

یک دوست تو را به عرش و فرش خواهد برد ، پس خوب ببین رفیق امروزه کیست؟!
حجت اله حبیبی

هرکسی خیل حوادث را به جانش می خرد، من فقط برق نگاهت را به دنیا می دهم؟! حجت اله حبیبی

وقت رفتن ، گل خنده را از یاد بردی ، شاید تخم کینه و حسد به بار نشسته بود. حجت اله حبیبی

ای عشق ، دمی بگذر از کوچه ی ما. حجت اله حبیبی

دلت جای دگر، اما دلم جای دگر، هیهات! حجت اله حبیبی

جز غم ، ثمری نبرده از عالم خاک
عاشق تر این عالم خاکی ، مادر

حجت اله حبیبی

دلتنگ تر از ماهی ، نفس می کشم روی خاک. حجت اله حبیبی

دیوانه باش ، امّا دل به دل دیگران مده. حجت اله حبیبی

من آن مسافر شبم که گنج معرفت را ، در سحر می جوید و جاده ی دانایی را در شب ، سفر می سازد از خویش تا او. حجت اله حبیبی

در این روزگار، که زنجیر دروغ ، زندان زندگی را پر کرده است ،کاش دو باره خانه دل را بتکانیم از دروغ. حجت اله حبیبی

گاهی دلم می خواهد ، دفتر دل را ورق بزنم، مرغ فکر را به پرواز در آرم ، در کارگاه آفرینش، گشتی بزنم و در کاخ هستی گوهر محبت را بجویم چرا که در این عصر تاریکی، کلید خوشبختی را گم کرده ام حجت اله حبیبی

اگر توفان غم ، فصل غریبی را به هم می ریخت
تو را در دفتر قلبم ، درون پرده ی اسرا ر می جُستم
حجت اله حبیبی