در خیالش بخدا کفر‌م‌و ایمان دادم وز غمش خسته چنین سر به بیابان دادم یار از جان که به من زلف سیه بر افشاند در قِمار نگه‌اش مُلک خراسان دادم رفت از شهر‌و گذشت از وطن‌و وز منی که در غمش شام‌و سحر بی عللی جان دادم سوزش اینجاست که...
پرنده ی دل من آسمان نمیخواهد به جز حریم تو هیچ آشیان نمیخواهد اگر چه سوخت پرش زیر آفتاب حرم به غیر گنبد تو سایبان نمی خواهد اعظم کلیابی بانوی کاشانی
خراسان در شب میلاد تو، عزیزترین جای عالم است. عطر زعفران و گلاب، عطر عود و اسپند، از زمین به آسمان راه می گشاید و تمام عرش نشینان، چراغانی شهری را به هم نشان می دهند که خورشیدی شبانه روز در خاکش پرتوافشانی می کند؛ چه مبارک سحری و چه...
