خبیر عاصی

گفته بودم بی تو ویران خاطرم آباد، نه
رفته عمرم در غم هجرت ولی بر باد نه

حسن عشقست این چنین یادش بخیر ای بی خبر
رفته‌ای از زندگانی ام ولی از یاد نه

شاکرم از دست تقدیر و قضا و روزگار
دلخوشم از دست اقبالم ولی کن شاد نه...

و من که چلچله در آسمان تهرانم
هنوز عاشق پرواز زیر بارانم

خزان رفت و زمستان هم به اتمام است
ومن که راهیِ یک نوبهار عریانم

سری سخن بگشای و کلامی با من گوی
منی که بی تو اسیر و مطیع فرمانم

تو شمع روزنه‌ای روزگار تلخ منی
بیا برای...

در خیالش بخدا کفر‌م‌و ایمان دادم
وز غمش خسته چنین سر به بیابان دادم

یار از جان که به من زلف سیه بر افشاند
در قِمار نگه‌اش مُلک خراسان دادم

رفت از شهر‌و گذشت از وطن‌و وز منی که
در غمش شام‌و سحر بی عللی جان دادم

سوزش اینجاست که...

ای ماهِ پشت ابر نهانم، شبت بخیر
رفته‌ست بی تو تاب و توانم، شبت بخیر

تنگست بی تو در قدمم وسعتِ جهان
گُنگست بی تو زالِ زبانم، شبت بخیر

آسوده باش‌و هیچ غمی را مکن دریغ
آشفته گرچه روح‌و روانم، شبت بخیر

شب تا سحر نشستن‌و شب گریه‌ام جدا
حقا...

چو زخمِ ام که دو صد بخیه در محل دارم
هنوز تازه ام و رنگِ چون لعل دارم

برای با تو نشستن هنوز هم که هنوز
شراب کهنه و یک جرعه هم غزل دارم

نه جنگجوی نبرد دلم نه افسرِ عقل
فقط دو زخمِ عمیق از تو در بغل دارم...

قطرهِ مِهر و مرامم، موج دریا فارسی
شاخهِ سبزم درختِ سر به بالا فارسی

رسم خلوت، شرح حکمت، راز عشق و معرفت
نردبانِ آرزوها تا ثریا فارسی

آدم از دام تعهد سر در آورد از بهشت
تا سخن گفت از وفا و مهر حوا فارسی

عشق از کاخِ عزیز مصر...

طفل بودم زندگی بعد از تو جانم را گرفت
لب گشودم تا سخن گفتم، زبانم را گرفت

بارها گفتم بگویم آنچه با من کرده‌ای
دست غیرت حلقه زد دورم، دهانم را گرفت

رستمم گم‌ کرده راه منزل تهمینه را
زندگی بعد از تو سهراب جوانم را گرفت

بذر خود ناکافی...

برو بخواب! ز درد شبانه هیچ مگو
برای کار خود از درد شانه هیچ مگو

کمر ببند و بکوش از طلوع تا به غروب
دهن ببند و ز اسرار خانه هیچ مگو

به لاک خویش در آی‌و دروغِ خلق مبین
ز خویش بر احدی صادقانه هیچ مگو

اگر سقای فلک...

ای چشم‌تو سیاره‌‌و ای زاده‌ی تبریز
لبخند بزن بر منی حیران غم‌انگیز

من رعیت‌و تبعید‌و سر افتاده‌ی صد حرف
تو دوختِ شه‌ی خنده کنان مثل فرنگیز

لبخند بزن تازه بمان مثلِ گل یاس
غرق تو ام این عشق نه جرم است‌و نه جایز

زلفت چو شب‌و پیچ‌و خمش موجِ خروشان...

هرچند خون آلوده ام از تیغ زبانت

بیزارم ازین قسمت پیچیده‌‌و تقدیر
دلگیرم ازین دل، که بود دل نگرانت

دانی که خودت طعمه‌ی چشمان رقیبی
دانم که خودم خسته ام از رسم خیانت

آخر به فلاکت بکشانند سراپا
من را گذری عمر و تورا حسن جوانت

سوگند به رخشانی ات...

تنم پر رعشه چون مرغِ به دام افتاده معذوبم
که بارِ دردو، هجرو، بی کسی‌ها کرده سر کوبم

به سختیِ تنم بعد از نشان زخمها بنگر
هنوز از صبر لبریزم که من میراث ایوبم

مپرس از بی کسی‌و بی در‌ و بی همدمی‌ام هیچ
که من حتی درونِ کشورم بیگانه...

من شاخه‌ی اسیر زمستان سرنوشت
تو مثل برگ تازه‌ی افتاده از بهشت

من ساقه‌ی که سوخته از آه رعد و برق
حالِ مرا نپرس چه خوبم چه بد چه زشت

این لطف قسمت است که کاتب مرا اسیر
اما تورا چو زلف سیاهت رها نوشت

من دلشکسته ام چو یتیم...

ای خفته در خیالِ منی خسته، شب بخیر
یک دل نه، صد دلم به تو وابسته، شب بخیر

من تا سحر نشسته به درگاهِ وصل، تو
خوابیده، آرمیده چو گلدسته، شب بخیر

تو! خواب مثلِ حوری‌و در پُشت ابر، من
چشمم به سقفِ خانه و در بسته، شب بخیر

باز...

مخاطب نا معلوم

ای که بادیدنی ما حالِ پریشان داری
صد دلی را به سری زلف گروگان داری!

گرنخوانی سند از مایی غم آزرده چی هیف؟
که تو در پایی ادا کشته فراوان داری!

ای به تاج آمده ی مصر ، ز یاران نگذر
زانچه داری! همه از درگه ی...