متن نویسنده

اما از تو چه پنهان بابا!
من هرگاه دختری را غمگین دیدم؛
برایش تکیه گاهی چون تو را آرزو کردم.

در دل هرج‌ومرج بازار، جایی میان صدای دست‌فروش‌ها و قدم‌های شتاب‌زده، زندگی آرام آرام خودش را فریاد می‌زند.
هیاهو نه نشانه‌ی خستگی، که گواهی بر تپش قلب شهری‌ست که هنوز امید را فراموش نکرده.
همان‌جا، در میان صداهایی که به هم گره می‌خورند، می‌شود دید که آدم‌ها هنوز به فردا...

خدایا…
از تو نشانه‌ای خواستم،
و تو مرا به تماشای زیبایی‌های خلقتت بردی.

در سکوت دل، فهمیدم
که آرامش، در تغییر نگاه من است،
نه در تغییر جهان.

اکنون می‌دانم
وقتی چشم دلم را باز کنم،
همه‌جا رد پای توست
و در حضور تو، آرام می‌گیرم.

در خیالش بخدا کفر‌م‌و ایمان دادم
وز غمش خسته چنین سر به بیابان دادم

یار از جان که به من زلف سیه بر افشاند
در قِمار نگه‌اش مُلک خراسان دادم

رفت از شهر‌و گذشت از وطن‌و وز منی که
در غمش شام‌و سحر بی عللی جان دادم

سوزش اینجاست که...

قطرهِ مِهر و مرامم، موج دریا فارسی
شاخهِ سبزم درختِ سر به بالا فارسی

رسم خلوت، شرح حکمت، راز عشق و معرفت
نردبانِ آرزوها تا ثریا فارسی

آدم از دام تعهد سر در آورد از بهشت
تا سخن گفت از وفا و مهر حوا فارسی

عشق از کاخِ عزیز مصر...

می‌پرسند خوبی؟
لبخندی می‌زنم و می‌گویم خوبم…
اما حقیقت این است که خوب نیستم.
درونم دریایی از بغض مانده که هر لحظه گلویم را می‌فشارد.
من خسته‌ام، غمگینم، شکسته‌ام…
تنها در میان جمع، بی‌پشتیبان، رها شده
می‌دانی چه می‌گویم؟
کسی نمی‌پرسد چرا حالت خوب نیست،
و اگر روزی هم بفهمند...

قلم را در دست بگیر و از آنچه که در دل و جانت را آشفته کرده بنویس. این قلم می‌تواند مرهمی باشد بر گودالی که پر از آشوب‌هایی که تو را بی‌قرار کرده‌اند. قلمی، که می‌تواند زخم‌هایی بر قلبت بزند، اما در عین حال تو را آرام کند. این قلم،...

به نام خداوندی که غم را آفریده
عنوان: نامه‌‌ای به سفر بی‌برگشت
ژانر: تراژدی، عاشقانه
اثر: مریم فواضلی
آخرین باری که دیدمت، چشمانت سرد و بی‌روح بودند. چونان قلعه‌ای محصن در میان مه‌گرفته‌ترین روزهای زمستان بی‌آنکه نگاهی به من بیاندازند. انگار از من عبور کردی بدون آنکه در نگاهت، ردپایی...

نه دلم می‌خواست کسیو بشناسم،
نه اعتمادی برام مونده بود،
نه حوصله‌ی شروع دوباره‌ای رو داشتم که تهش به یه خداحافظی ختم شه.

اما تو…
با یه لبخند اومدی،
با یه “حالت خوبه؟” که فرق داشت با بقیه،
با یه نگاه که قضاوت نمی‌کرد،
با یه حضور که انگار همیشه...

من نمی‌دانم چطور باید دوری‌ات را تحمل کنم،
وقتی هر لحظه، نبودنت
مثل صدای بمب،
در دلم می‌افتد و مرا از درون ویران می‌کند…

برگرد…
نه برای پایان جنگ، نه برای آرامش شهر…
برگرد برای صلح دلم

رفتی…
و بعد از تو
جهان فقط یک تفاوت داشت:
دیگر هیچ‌چیز،
حتی گریه هم،
تسکینم نمی‌داد.

تمام شب‌ها،
بوی تو را از خاطره‌ها
نفس می‌کشیدم
و با نبودنت،
آهسته می‌مُردم…
بی‌آنکه کسی بفهمد(:

زندگی می‌گذره، با روحی خاموش، دلی پر از تاریکی،
اما نگاهی که هنوز، به روشنی فردا خیره‌ست

وقتی چشمانت را میبندم،
تمام ستارههای آسمان در نفسهایت جا میمانند.
عشق تو مثل نسیم بهاریست
که بی اجازه به قلبم میوزد
و من، بیقرار، تسلیم نگاهت میشوم.

چه شد که وجودت اینگونه به جانم نشست؟
شاید چون عشق تو تنها حقیقتیست
که بی پرسش باور کردم
بی چون و...

آمدی و زمستانِ دلم،
سبز شد
گویی تمام شکوفه‌های باغچه‌های خدا،
برای روییدن در نگاه تو لحظه شماری کرده‌اند.


عطر تو را باد می‌آورد،
همراه با نسیمِ گرمِ آفتاب
من در هوایت سبز می‌شوم،
مثل زمینی که پس از باران،
بی‌اختیار عاشق بهار می‌شود.


دلم می‌خواهد دستانِ تو را بگیرم،...

می‌نویسم
تا فراموش نکنم
تا خاطراتم را
در جوهر کلمات
زنده نگه دارم
می‌نویسم
تا جهانم را خودم بسازم
جایی که رویاها محدود نیستند
و احساسات در قفس نمی‌مانند
شاید قلمم هنوز خام باشد،
اما هر واژه‌ای که می‌نویسم،
قدمی به سوی آینده‌ای است
که در آن من یک نویسند‌ه‌ام...

چارلز بوکوفسکی :

منتظر مرگ بودن بد تر از خود مرگ است..

می گفتند: «ای نگهبان عشق، این دلدادگی محال است.» گوش نکردم. می گفتند: «این درد بی درمان است.» گوش نکردم. می گفتند: «معشوق بی خبر است.» گوش نکردم.

برای این که هنرمند یا نویسنده ی متفاوتی باشی باید زیست و جهان شخصی متفاوتی داشته باشی . آن وقت بی آن حتی بخواهی همه چیز را متفاوت از دیگران می بینی. / محمد رضا کاتب

عقربه های ساعت حرکت کردن زمان گذشت جسم فرسوداما من هنوز درآن لحظه ی مبهم ایستاده ام وجایی نرفته ام من این روح سردرگم از آن روزتابحال هیچگاه خودرا نیافتم آری من بدجور گم شده ام
نویسنده عطیه چک نژادیان

درون من زخم هایی است که دیگر هیچوقت خوب نمیشوند اما درپذیرش اینکه دیگر خوب نمیشوند گیرکرده ام ورنج واقعی من از نپذیرفتن همین زخم هاست وگرنه جای زخم های روحی ام خیلی وقت است که بی حس شده اند
نویسنده عطیه چک نژادیان

در اقیانوس چه نیافتی که، به کِرم قلاب دل باخته ای ماهی.!؟
نویسنده عظیه چک نژادیان

گفت این روزها می گذرندولی نگفته بود که از روی روح وروانم میگذرند
نویسنده عطیه چک نژادیان

سالهای سال است که میمیرد تایک دم زندگی کندتوچه تو میتوانی یک دم
یک مثقال یک ذره مثل من بمیری؟
نویسنده عطیه چک نژادیان

و قلم مرهم تمام زخم های ب دل نشسته است..

اگر قلم نبود چه دردها و ناگفته ها در ،دل
……...

دل با نوشتن آرام می شود🌱

قلم تنها مونس یک نویسنده است🌱


روز قلم و فرهیختگان علم و ادب

گرامی باد

المیرا پناهی درین کبود