خواهم رفت با تو تا روی دار خواهم رفت تا ته روزگار خواهم رفت زیر باران لحظه ها با تو سفر قندهار خواهم رفت به هوای زمرد چشمت بیدل و بیقرار خواهم رفت کوهی از نا رسیدنم گفتی مثل گرد و غبار خواهم رفت زنده جان از خدا چه میخواهد...
غروب در نفس گرم جاده خواهم رفت پیاده آمده بودم پیاده خواهم رفت طلسم غربتم امشب شکسته خواهد شد و سفره ای که تهی بود بسته خواهد شد و در حوالی شبهای عید همسایه صدای گریه نخواهی شنید همسایه همان غریبه که قلک نداشت خواهد رفت و کودکی که عروسک...
من از این جا خواهم رفت و فرقی هم نمی‌کند که فانوسی داشته باشم یا نه کسیکه می گریزد از گم شدن نمیترسد…
