شعر لیلی و مجنون

منِ افسون شده، لیلا همه دنیای من است
شمع و صهبا و دو دنیا همه لیلای من است

گرچه در دفتر تقدیر و قضا مجنونم
هر که عاقل شده جوینده‌ی جا پای من است

قیس و فرهاد کجا و منِ شوریده کجا
قیس با چوب شکسته کفِ دریای من است...

سر بی تاب که در حسرت آن شانه توست
دل به هر کوه و بیابان زده، دیوانه توست

گذرت بر سر هر شهر و دیاری خورده
مردمش مست و خودش بی خود و ویرانه توست

نه که طوفان، نه که سیلاب و بلایا باشی
این خرابیِ همان چشم چو مستانه...