به تلخی بغض خود را خورد شاعر خیال نازکش پژمرد شاعر تمام زخم های بودنش را به یاد آسمان آورد شاعر همین دیروز بود انگار یک شعر در عمق سینه اش افسرد شاعر چه شب هایی که با یک قرن اندوه میان گریه خوابش برد شاعر غرورش را به دست...
بعد از این، هرجا که اسم از ما دوتا می آورند بی تفاوت! سرد! دور از هم! جدا می آورند... می سپارم دست هایت را به دستِ زندگی کوچه ها کمتر، کسی را سمت ما می آورند! با هزاران قصه این مردم دل از ما می برند بی فایی را...
