گفت : آدما دو جور گریه دارن؛ وقتی که خیلی غمگینن و وقتی که خیلی خیلی غمگینن. گفتم : خب مگه اینا فرقی هم دارن؟ گفت : آره؛ دومی دیگه اشک نداره...
کاش میشد... تمام آدم های غمگین و تنهای جهان را در آغوش کشید،برایشان چای ریخت،کنارشان نشست و با چند کلام ساده به لحظاتشان رنگ آرامش پاشید و حالشان را خوب کرد
