متن اشک

من نیامده‌ام دعا کنم...
آمده‌ام دلم را بگذارم کنار ضریح،
که بماند، بماند برای تو…
نیامده‌ام از زمین بگویم،
آمده‌ام تا آسمان را به گریه بیندازم.
حرم تو، جایی‌ست که آدم دلش را گم می‌کند،
و خدا…
خودش پیدایش می‌کند.

اشک‌های من
شفابخش است
شفابخش بود
که آیینه‌ی لال
شروع به حرف زدن نمود
شفابخش بود
که دیوار
اعتیاد به تَرَک‌هایش را
ترک کرد
شفابخش بود
که گلدانِ عقیم
فرزندانِ پژمرده به دنیا آورد
شفابخش بود
که پنجره
که منظره
به جنونِ باران رسید!...

پاییز است
،باران نم نم مے بارد ..
خیابان פּ کوچـہ ها گویے به خواب رفته اند.
فضا غرق در سکوت است.
پرنـבـہ اے تنها روے ـבرخت خاطراتمان لانـہ کرـבـہ است ..
زیر سایـہ ے همان בرخت ایستاـבیم ، از نگاـہ سرـבش ناگاه لرز بـہ تنم اـ؋ـتاـב.
نـ؋ـسم בر سینـہ...

دلیل مرگ دل، افتادن از چشم سیاهت بود.

اشک هایم بر زخم هایم می بارند و زخم هایم خون گریه می‌کنند...

בلتنگت که می شوم رو بـہ اسماט مے ایستم سکوت مے کنم ،بغض ماننـב چاقوے تیز گلویم را می شکافد ..
درد کل وجودم را چنگ می زند ،اسماט بغض مے کنـב به احترام اشک هایم می بارد، ارام با دل شکسته ام به اسمان می گویم در این لحظه...

در موقع رفتنش باران به حال زارم شروع به بارش کرد
اشکم هایم را در قطره قطره وجودش پنهان کرد
اما چشمان سرخم درد قلبم را آشکار کرد

امشب دل از این روضه‌ها پیدا کنید
در اشکِ دعا، آشنا پیدا کنید
میان «به سر»، سوره‌ها می‌درخشد
خود گم‌شده را، خدا پیدا کنید
ز تاریکی این جهان پر فریب
چراغی ز نورِ هُدی پیدا کنید
که هرکس ز خود دور و تنها شده
در آغوش حق، مأوا پیدا کند...

هر کس که تو را خواست ز خود دور بگیرد
قلبش به تپش جان از آن شور بگیرد

یک قطره ی اشکم به در خانه‌ات افتاد
دریا شد و از چشم تو دستور بگیرد

هر قطره چو افتد به رهت بحر شود زود
هر قطره اگر پاک شود نور بگیرد...

حَقم نبود، این هَمه دِلتنگی ،
من وارث دَرد جُنون بودم....
هَربارکه عِشقت ،توی فِکرم بود،
بین زمین وآسمون بودم....
حَقم نبود ،که هِق هِق گریه،
جاخوش کنه، توی صدای من....
دوست داشتنی که ،آرزو بوده،
خُشکیده شِه، روی لَبای من...
حَقم نبود، که خاطرات تو،
سَربه سَر ،شِعرام میزاره...

اولین چیزی که چشمم را گرفت
اشکی بود
که چشمت را گرفته بود
و برفی که در دستت می‌تپید
آن روز
آنقدر حواس‌پرت بودی
که یادت رفت
برای این آدم برفی
دستی درست کنی
و دهانی برای بُردنِ نامت
رفته‌ای
رفته‌ای و شالِ دلتنگی
دارد خفه‌ام می‌کند

حجم بغض‌هایم،
فریادی‌ست:
از اشک‌های من...

زخمی تر از آنم، که زخمم تو نبینی.

اگرچه دریا دریا گریستم ،امّا
شده ست تشنگی شوره زار، حاصلِ من

بی تو هر شب زیر سیل گریه مدفون می شوم
با مرور خاطراتت زار و دلخون می شوم
بی تو در این راه دشوار پای لَنگم می کشم
طعم تلخ بی کسی را بی تو هر شب می چِشم

شده دلتنگِ کسی باشی و از شدت حزن گریه بر شانه ی بالِش کُنی و خواب شَوی؟ شده با عطرِ به جا مانده ای از رهگذری رنگِ رخساره ببازی ، مست و بی تاب شوی؟

اگر این خواب تکراری مرا از خویش دور انداخت
اگر این بغض بی‌پایان صدایم را درونش باخت

به دستانت پناه آور مرا از اشک بیرون کن
به آغازم بیا از نو مرا در خویش مجنون کن

مرا از شب جدایم کن به صبحی تازه دعوت کن
به آغوش از تو...

(شب قدر)

شب قدر است و من قدری ندارم
چه سازم؟ توشه‌ی قبری ندارم

شب عفو است و محتاج دعایم
ز عمق دل ، دعایی کن برایم

اگر امشب به محبوبت رسیدی
خدا را در میان اشک ، دیدی

کمی هم نزد او یادی ز ما کن
کمی هم جای...

چند بار؟
با من بگو
از چشم‌هایم
چند بار دیگر باید سقوط کنم
تا از دست بدهد دنیا
اندوهش را؟

...تنگ غروب، درپی تو آبشارِ اشک
آیینه ی تمام نمای غزل شده ست...

بی تو آینه‌ی چشمانم،
بغضِ سکوت را،
مات می‌کند...

بی تو سبزدشتِ وجودم،
پر از بهانه می‌شود...

بی تو صحرای دلم،
خون‌بار است،
از نمِ چشمانم...

نه...
بی تو،
بهار هم،
این‌جا،
نمی‌خندد!

بوی خیس بال هایت
فراتر از بوی نمناک زمین
پس از باران است
گریه که می کنی
تمام مساحت دریا
در اشکهایت شنا می کنند...

خدا پدر بیامرزا این چه ضرب المثلى بود آخه
دل به دل راه داره
کجا دل به دل راه داره؟؟!
کى گفته آخه؟؟!
من شبا دارم ساعت ها به دایره ى قرمز بالاىِ صفحش و اون جمله ى لاتینِ
last seen a long time ego نگاه میکنم
دلم آشوب میشه...

مانند کوزه ای که شده گونه هاش تر
بر شانه های دخترِ دنیا گریستم