متن فرارسیدن فصل پاییز

پاییز رسید و ناله در جان نشست
هر شاخه چو درویش، ردای زرد به دست

در خونِ غروب، رازِ خلوت هویداست
جان، مست فنا شد و به بی‌کران آراست

تابستان برفت و جانم از او جدا شد
پاییز رسید و غم چو موج بلا شد

ای دوست، دلم ز فراق تو تنگ گشت
در آینه‌ی اشک، رخسارم هویدا شد

تابستان برفت و دل به شوق تو ماند
پاییز رسید و اشک، بر رخ دواند

ای یار، دلم به یاد رویت تنگ است
چون برگ خزانی که ز شاخ، جدا بماند

ای مهربان تابستان، خداحافظی کن
با نور طلاگونت، دل را روشنی کن

ای بلبل خوش آواز، در باغ های سبز
دورهٔ جوانی، اکنون ز تو می گذرد

چشمانت پر از روشنی، در دل باغ عشق
ولی پاییز می آید، با رنگ های سرخ

بادهای خنک، با خود می آورند
قصه...

دیروز بهار بود و امروز خزانی
آن سبزهٔ تر دیدم و این خشک نهانی

هر فصل که برخاست چنین درس همی داد
کای دلبر ما هر چه کنی تو همانی

قند و شکر و باده در این مجلس عشق است
چون خوردی و بردی به طریق روانی

کین به زوال...