پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
انتخاب امروزمان در والدگری تشکیل یک گردهمایی خانوادگی باشد. یک موضوع خاص را انتخاب کنیم و پیدا کنیم هر یک از اعضا خانواده چه احساسی راجع به آن موضوع دارد.در گردهمایی تمرین کنیم که به همدیگر گوش دهیم. و احترام به سخن گفتن یا گوش دادن را پرورش دهیم.با آموزش متناسب امنیت را به فرزندانمان هدیه دهیم. آزیتا محمدکریمی...
عمیقاً متاسفم برای همه ی آدمایی کهانسانیت را به شهوتشان فروخته اند... کاش آوارگی، برهنگی، پریشانی و... را درمیان همه انسانها به مساوا تقسیم میکردندتا همه ی مردم احساس سرخوردگی، درد، عشق، و.... را درمیان خودشان تشخیص داده و درک میکردند. من از آینده ی این آدمیان میترسمبرای آینده دختران وپسران وکودکانم در همه ی سرزمینها میترسم... کودکانی از نسل انسانیت، چه تفاوتی میکند از کدام ملیت، یا قشر خاص باشند. همه ی آنها فرزندان نداشته ی من هستند....
هیچکس از آخرین خداحافظی با خبر نیست با فرزندان خود مهربان باشید و آرزوهایشان را در زندگانی اتان بر آورده کنید یک خنده از سر رضایت فرزندان ار صد فاتحه بعد از مرگتان در نزد خدا مقبول تر و زیباتر است...
فرزندانتان از آنِ شما نیستند! آنها پسران و دخترانی هستندکه از خودشیفتگی زندگی، جان گرفته‌اند. آنها به وسیله شما، و نه از شما شکل می‌گیرند، گرچه درکنار شما آسوده‌اند اما در تملک شما نیستند. شما مجازید که عشق خود را به ایشان هدیه کنید، نه افکارتان را، که آنها خود فکورند....
