چه می شد فقط من بودم و تو و آواز چکاوکانِ صبحگاهی که هر طلوعِ خورشید برقص در می آورند شکوفه های سیب را با نم نم بارانِ بهاری و لبخندِ بابونه های باغ که هم صحبت نسیم شده اند
بهار باشد من تو دست در دست در چمنزاری که می کند عطرش مست نسیمی اید پریشان کند گیسوانم را ببافی تار تار زلف و خرمن موهایم را بوسه باران کنی هر دم گونه های سرخم را زینت دهی با گلها زلف و گیسویم را ب اغوش کشی باز با...
بهار آید و بویش مستی آورد، دل خسته ز غم‌ها دستی آورد. برآی ای نسیم از خواب کهن، که خاک از نفَسَت مستی آورد.
