متن بادصبا

ویـــــرانـه دل دشــــمن آباد تو می مانی
غــم خانه دل دشــمن دلشاد تو می مانی

ای مام وطن ای جان جانها به تو وابسته
در بـــــند نخـواهی شد آزاد تو می مانی

به صلیب می کِشد
دلتنگی
نگاهم را در انتظارت

صبـح یعنی که تو باشی و منِ دیوانه

چـــهچـهِ بـلبـل و مــستــانگیِ پروانه

عطرِ یاس و نمِ باران و بَنان و حافظ

چون شرابی دلِ ما مـست کند جانانه

کاش یلدایَم به صبحِ دیدنت جان می گرفت


ای تــو خـورشیدِ پس از شبهایِ غمبارم بیا !

هــمایـــون باشــَدَت صـــبحِ زمستان
تـمـــام لحــظه هـایت چــون گلستان

پس از یلدا جهانت روشن ای دوست
بـتــابـد آفــتـــابِ عـــشـــــق در جان

ســـوگند که یـــار مـهربان ما را بس
یک جـــرعه ز جام ارغوان ما را بس

فــارغ ز همـــه بـــود و نـــبـود عالم
در هر دو جـهان عزیز جان ما را بس

بی تـــو غـــم ای نـــازنـــین با مــن سـرِ کین آمده
درد هـــجــرانت نمـــی دانی چــه ســــنگین آمده

از نظــــر غایـــب شــدی ای یـــوســف کـنعان من
بــهر غــمــخـــواری دل یــــعقــوب تســـکین آمده

اشک چشمم شد به راهت خون و چشمانم سفید
آه و دردا از شـــــــب و روزی کـه غــمــگـین آمده...

ز اســمـاعـیـلِ "مـن "بـگـذر و ابـراهـیـم ثـانـی شـو


که عاشق می کند قربان سر و جان را به راه عشق

من تو را حس میکنم هر روز و هر شب ای عزیز


گرچـه از یــادت مــــرا بـــردی و غــم دارد دلــم

صبر هم گویی خجالت می کشد در پیش دل

غــم چـــرا از روزهـــایم کم نــمی گردی بگو

خـوشا همراز دل من باشم و بس

همیـشه سـاز دل من باشم و بس

چو بلبل نغمه خوان گردم اگر که

تو را طـــناز دل من باشــم و بس

قلمــم باز به دریــای غمت دل زده است


واژه ها غـرق در امـواج خـیالت، دلتنگ

آنهایی
که از جنسِ عشق نیستند
همواره آن را
بر صلیبِ غربت
کشیده اند

از عشق نغمه ای بس در گوشِ دل صبا را

تا جان به پای جـانان یک لحظه او سپارد

دیری اســت که تابیده به دل عشقِ نگاری

چون روشنی و نور پس از ظلمتِ شب ها

لحظه ها پر از غم
چشمها بارانی
مدتی هست که دور از تو در این گوشه ی دنیا تنها
می شمارم
روز و شب ها را من
تا بیایی و شکوفا بشود بوته ی عشق

برخیز !
طلوعِ صبح است
طلوع دوباره ی خیالت
خیال بودنت که تمام مرا فرا می گیرد
برخیز و ببین که امروز هم
دلخوشی آمدنت نوازش می کند
دلتنگی لحظه هایم را

زیــبا تـر از گوهــــر و مــــرواریدی

پر جلوه تر از درخششِ خورشیدی

ای عــــشق جهـــانم شده زیبا با تو

آنگَه که تو بـر جــان و دلــم تابیدی

هر ســـو نگرم لاله و ریـــحـــان همه اوست
جانـــم همه او دلبـــر و جانــان همه اوست

بـــی او چــه کــنـــم دلا !گـل و گلــشــن را
هیچ است گل و گلشن و بُستان همه اوست

عشق است فقط همدم و همراز مرا
کوکِ دل و جــان، قافـیه پـرداز مرا

آنگه که رسد عطرِ خـوشت بر جانم
شیـــدا صــفتــی بیـنـی و طنّاز مرا

در هر غروب
بی آنکه بدانی
دلم بی قرار و بی تاب
تا به خواب رفتنِ خورشید
پشتِ پنجره ی تنهایی
همچنان منتظر توست

بهم می بافم
رج به رج
هر روز با طلوع و غروب آفتاب
خیال تو را
آهسته
در لحظه های دلتنگی ام

زده آتش تمامِ جانِ شعر و جانِ بی تاب مرا آن کس


که جانم هست و خواهد بود اگر گَردم چو خاکستر

قــول دادی که بـیایی و بمانی پیش من


پس چه شد یار دل آزارم، دلم آزرده شد