متن همتا پوروحدانی

گاهی دلم تنگ میشود..
برای گفتن دوستت دارم هایی که با قهوه نوشیده می شود.
بی تو یعنی؛ تنهاییِ دیوانه کننده و بدونِ آرامش!.
آن سویِ نیمکتِ خالی قلبم نشسته ای و من فقط با یادآوریِ نبودنت کامم را بدونِ شکر تلخ میکنم!..

برایمِ کمی نگاهِ شادت را بیاور،
قلب چروکیده با اخم هایِ نامرتب را نمیخواهم!..
صدای گریه های بی صدایت را نمیخواهم..
کَمی زندگی با طعمِ شیرین هندوانه بیاور..
حداقل حال دیوانِگی را دیوانه وار برایم بیاور..
با روزگارِ سیاهِ دقایقت، سرودِ خداحافظی بخوان.
کَمی دلِ آرزده ات را مبتلا به...

من بی واژه تو را سرودم مادر.
جایی که تو نفس میکشی،
جایی که ردپاهایت را میگذاری،
هیچ کویری خشک نمی ماند.
هیچ ابری بدون گریه نمیبارد.
از روح به جان به من نزدیک تری.
حس زیبایِ نگاهت،
بوی عطرِ خوشِ گوشه ی لبانت،
انگیزه ای برایِ راه رفتن بر...