متن بی تو

آن دل که شکست ، دور باید انداخت
من بی تـو همـان دلم ، خـــدا می‌داند

بعد تو چاره ندارم،
به جز تنهایی، در خیالم کنارت خفتن.

عشق؛ بی پرده ترین سوژه یِ شعرم شده است
بی تو من؛ تا به خودِ حَشر سخن ها دارم.

نفس

تو باران باش و من دریا بزن در من تلاطم را
که جز با موج آغوشت نمی خواهم تزلزل را

تو گر آرامشم باشی نخواهم خواب دیگر را
که در بیداریت دیدم شکوه خواب کامل را

نه این دنیا نه آن دنیا بدون تو نمی‌خواهم
که بی تو زندگی...

زندگی بی تو،
عجب بسیار پر رنج است و درد.

بی تو با تک تک این ثانیه ها درگیرم
خبرت را همه از آینه ها می گیرم

بی تو با این دل ویرانه تنها چه کنم.؟

دیگه امسال نه سبزه میخوام نه تنگ ماهی
اگه عیدای قبلی اینا بودن چون تو بودی
سفره هفت سین من امسال دوباره
صورت ماه تورو بازم نداره

بهارم گر نباشی بے تو چـہ غم انگیز است
ـבل عاشقم گر نباشی بے تو چه ـבلگیر است
تما لحظـہ هام گر نباشی بے تو چـہ رنگ غروب است
بـہ بهاررم گوییـב نیایـב گر نباشی زنـבگے بے تو خزان است

تو چه دانی که حال دل من...

بی تو چقدر بارانیست...

دل و دین باخته ام مست و خمارم بی تو
روز را توبه کنم شب به قمارم بی تو

می روم کنج خرابات نشینم تا صبح
هر نفس خسته ام و دل نگرانم بی تو

شهر در شهر همه شاعر چشم تو و من
سالها دربه در از ایل و...

چگونه فراموش کنم شبهای بی تو را...


وقتی که آغوشم بهانه میکند آغوشت را...

نمیدانم چرا هر شب...

هوای چشم مــــن بی تــــو....

کمی بارانی و سرد است...

یکی اینجا بدون تو دلش تنگ است،

واینجا بین یک دنیا؛چه بی رنگ است،

تمام لحظه های بی تو بودن را،

به عودی می زند اما بد آهنگ است،

نه خوابم می برد بی تو..
نه شب آرامشی دارم..
سخن با ماه می گویم..
وشب تاصبح بیدارم.

اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

شب است و سلامی به غم،غصه و درد
به  این  روزگار  و به  درد و دلِ   مرد

به   بخت  بدم ، حال  داغون  و خسته
که  بی تو  دلم  یخ زده، مُرده  و  سرد

سجاد یعقوب پور

بی تو زمستان می شود هر چارفصلِ سال ها
با تو بهاران می شود پاییز و تابستانِ من

وقتی همه چی اینجا
بی رنگ و غم انگیزه
دنیای من ِ بی تو
تکرارِ یه پائیزه
از شوقِ تو سرشارم
با یادِ تو آوازم
پیدا شو که دنیامو
با دست تو می سازم...

_برشی از ترانه

دلگیراست بی تو
ثانیه ثانیه های شب
نفس در سینه ی واژه ها تنگ می شود
و نگاهِ قلمم بی تاب
دفترِ شعرم بی قرار نوشتن
و من همچون حبابی
بیگانه ام با بود و نبودِ خویش


بادصبا

بی تو
بی زندگی
در دریای عادت شنا می کنم
در خیالِ وصالت، پرواز!
من آن ماهی
که می خواست پرنده باشد...
«آرمان پرناک»

دوباره بی تو،
دوباره تمامِ کوچه هایِ پاییز را
تنها قدم زدم
می دانی؟
بی تو قدم زدن در کوچه هایِ پاییز
رنجی مضاعف است !

به هرچه درنگرم بی تو صد هزار افسوس

به هر نفس که زنم بی تو صد هزار دریغ

بی تو از ویرانی ام دیوار باقی مانده است
آجر آجر از دلم آوار باقی مانده است
رضاحدادیان

سیَه روزُم، سیَه بختُم مو بی تو
شب و روزُم پر از دردُم مو بی تو
از این دنیا گله دارُم مو بی تو
مو بی تو، آخ بمیرُم، آخ مو بی تو
بمیرُم، آخ بمیرُم، آخ مو بی تو...

_برشی از ترانه