متن ویرانه های امید

جنگ،
چه تناقض شگفتی!
ویران می‌کند،
می‌سوزاند،
می‌گیرد
اما گاه،
در ویرانه‌هایش
چیزی می‌رویَد
که هیچ صلحی
یادگار نمی‌گذارد:
آزادی
برای دوست داشت

امروز، بندر گریست...
و آسمان، شانه‌های خسته‌ی دریا را بوسید.

ای بندر زخمی...
ای آغوش خسته‌ی دریا!
امروز، غم از موج‌هایت سر رفت
و آفتاب، شرمگین،
بر شانه‌ی آسمان نشست.

چه دستی،
چه اندوهی،
خنجر بر گلویت نشاند،
که باد، نوحه‌خوان سواحل شد؟

دریغا ای دیار شرجی و شعله،
ما،...