متن دلنوشته های باران کریمی

امروز، بندر گریست...
و آسمان، شانه‌های خسته‌ی دریا را بوسید.

ای بندر زخمی...
ای آغوش خسته‌ی دریا!
امروز، غم از موج‌هایت سر رفت
و آفتاب، شرمگین،
بر شانه‌ی آسمان نشست.

چه دستی،
چه اندوهی،
خنجر بر گلویت نشاند،
که باد، نوحه‌خوان سواحل شد؟

دریغا ای دیار شرجی و شعله،
ما،...

خدایا...
نه چیزی خواستم، نه گله‌ای داشتم.
فقط آمدم بمانم کنارت،
همین‌قدر ساده،
همین‌قدر عمیق.
می‌دانم بعضی دعاهایم اجابت نشد،
اما حالا می‌فهمم
برخی بی‌جوابی‌ها،
عینِ مهربانی تو بود.
تو بلد بودی کجا سکوت کنی
تا من بفهمم کجا باید صبور باشم...
و این روزها،
دل‌خوشم به همین خلوت‌های پنهانی،...

                    در اردیبهشت، زمین شعر می‌نویسد با جوهر باران و باد،
موهای دشت را شانه می‌زند با دستِ شکوفه ،
اینجا زمان آهسته راه می‌رود انگار دلش نمی‌آید از کنارِ بهار بگذرد.
اردیبهشت… ماهِ دل‌نازکی‌های هوا، ماهِ آغوش‌های بدون دلیل، ماهِ قدم‌زدن‌های طولانی، بدون مقصد، فقط با خیالِ کسی...
در اردیبهشت،...

من نیامده‌ام دعا کنم...
آمده‌ام دلم را بگذارم کنار ضریح،
که بماند، بماند برای تو…
نیامده‌ام از زمین بگویم،
آمده‌ام تا آسمان را به گریه بیندازم.
حرم تو، جایی‌ست که آدم دلش را گم می‌کند،
و خدا…
خودش پیدایش می‌کند.