متن بندرعباس

تصعید...
چه واژه‌ی سرد و علمی‌ایست
برای آن‌همه داغ، برای آن‌همه عشق که
بی‌هیچ خداحافظی،
به هوا سپرده شد.
نه جسمی ماند،
نه سنگ قبری،
فقط بوی سوخته‌ی خاطره‌ای
که هنوز، در نفس مردم بندرعباس مانده...
و ما مانده‌ایم،
با دست‌هایی خالی،
و دل‌هایی که حتی نمی‌دانند
کجا فاتحه بخوانند....

وطن...
امروز صدایت را از لابه‌لای دود و خاکستر می‌شنوم.
بوی سوختن، بوی گریه‌های خاموش، در باد پیچیده...
بندرِ داغدیده، تو هم پاره‌ای از این وطن زخمی شده‌ای.
ای موج‌های بی‌قرار بندر...
چه بی‌تابانه داغ عزیزان را بر سینه کوبیدید!
دخترکان بی‌پدر، پسرکان چشم‌انتظار...
هنوز، با بغضی کهنه در گلو،...

بندرِ سوگوار…
کاش واژه‌هایم پتو می‌شدند، برای آن پیکرهایی که میان آتش خاموش شدند…
کاش صدایم مرهمی بود، بر دل‌هایی که هنوز اسم عزیزشان را در شعله‌ها صدا می‌زنند…
تو نسوختی، بندر…
این ما بودیم که در آوار داغِ تو، خاکستر شدیم…

بندر، امسال غمگین‌تر از همیشه است...
موج‌ها آرام نمی‌گیرند،
باد، آرام نمی‌وزد...
و اسکله‌ی سوخته،
قصه‌های ناتمام دخترانی را در دل خود پنهان کرده است.

دخترانی که هنوز دست‌های کوچکشان را
برای گرفتن دستان گرم پدر،
سوی افق دراز می‌کنند...
اما حالا،
تنها دود خاطره‌ای تلخ در آسمان پیچیده است....

دریا امروز گریه نمی‌کند، چون در هر موجش،
دردِ بی‌صدای تو را نگه داشته است.
آسمان هم در این لحظه، نمی‌داند باید چه بگوید،
که هیچ واژه‌ای نمی‌تواند عمقِ این سکوتِ غم‌انگیز را پر کند...
و این دلتنگی در دلِ هر موج، همیشه خواهد ماند.

ای بندرِ خسته...
امروز،
موج‌هایت هم سوگوار شدند،
و آسمانت، بغضِ بی‌قراری را شکست.
دریا،
نام تو را با اشک‌های شور
بر لب‌های باد زمزمه می‌کند...
در سوگِ بندر،
دلی شکست که هیچ دریایی آن را آرام نخواهد کرد..

امروز، بندر گریست...
و آسمان، شانه‌های خسته‌ی دریا را بوسید.

ای بندر زخمی...
ای آغوش خسته‌ی دریا!
امروز، غم از موج‌هایت سر رفت
و آفتاب، شرمگین،
بر شانه‌ی آسمان نشست.

چه دستی،
چه اندوهی،
خنجر بر گلویت نشاند،
که باد، نوحه‌خوان سواحل شد؟

دریغا ای دیار شرجی و شعله،
ما،...