متن پیروز پورهادی

تنهایی..

تنهاییم خوبست
گاهی برای هر..
عشقی
که مغلوبست

پ ن

تنهاییم دردیست
تا بینهایت ها
آن هم برای شوق
دیدار محبوبست

1402/07/03

به کجا چنین شتابان..


به کجا چنین شتابان تو شتاب می کنی تو
که جهان هستیم را تو به خواب می کنی تو
همه سبز و سرخوش مست همه آتشین و سرمست
که به بوسه ای جهان را تو خزان می کنی تو
تو بهار عاشقانی تو کریم و مهربانی...

جوان دگری..

اینجا خزانست و بهار دیگری
که بر آن سوته دلان
گرد هم آیند هزار
بزنند خاک به سر
بهر جوان دگری


پنجشنبه
1402/06/16

در جان عاشقی آن را فرو کنی..


گاهی تلاشت را در سینه میبینم
گاهی درون دل بی کینه میبینم
گاهی به تشویقی مهرت فزون شود
گاهی به مهر تو جانی برون شود
انبوهی از اشعار در جان تو خفته ست
خفته ست درون دل در تو نهفته ست
آینده روشن...

پاییز بیاید..

یک قدم مانده که پاییز بیاید و هزار
بوسه بر چشم من و برگ درختان بزند

شعر و شادی یا که خنده..

ای که زیبایی سرود عشق خوان
ای که در جان منی تو کشت آن

هویدا می کنی..

گیرم که تصویر مرا در چشم حاشا می کنی
عاشق منم..
ای مهربان
گاهی تو هم
آن را هویدا میکنی

شادی

شادی را گفتم..
گفتم تا به کی غم ها
آیدش بر ما.؟
چون شنید آن رفت
رفت و ما تنها
مانده ایم امروز
غصه و ماتم
میخوریم غم ها

صبح دگریست..

خبرت هست که زیبا نگریست
پشت این محرکه عشق تو شور دگریست
خبرت هست ندانستی و من
پشت این صبح سحر گوی تو صبح دگریست

که نشد..

خواستم خوب بخندم که نشد
با تو آن عهد و پیمانه ببندم که نشد
خواستم شعر تو را تا به ابد
بر دل و سینه بخوانم که نشد

انار خندان..

چه خوشست بوسه به لبهای تو زیبا بزنم
چو لبت قرمز و شیرین و به دریا بزنم
تو اناری چو شرابی که لبش خورده ترک
بوسه بر جان و دل و کوی تو رعنا بزنم

سجده گاه عشق..
جان ست
قبله اش روح و روان ست

باز دار..

یار خود خواندیم و افکار تو را چون راز دار
سینه ام آتش گرفت چشم و زبانم باز دار

سجده گاه عشق جان ست
قبله اش روح و روان ست

سه نقطه...
یعنی مطلب ناتمام است
شکوه شعر توست
چون بوسه ای...
بر چشم عام است

آتش به جان زاگرس..


باز هم آتش به جانم خیمه زد
آدمی نادان آمد شیهه زد
باز هم می سوزم و کاری دگر
بر نمی آید و باید صیحه زد

متاسفانه هر چند وقت یک بار آتش به جان زاگرس می اندازند انگار قرار نیست روی آرامش بیند

خویش باد..

صبحتان زیبا و نورش بیش باد
آتشش بر جان ما و خویش باد

به آتش میکشد..

رنج ها را لاله ها بردند و خون
بیخود از کنجی نمی آید برون
ای که درجان منی تو گوش کن
حرفها ناگفته ماند خاموش کن
گوش کن این سرزمین افسون شده ست
خاک آن مرداب و دل ها خون شده ست
تا به کی باید سرود...

مهمان کن امشب..

به لبخندی مرا مهمان کن امشب
نفس در سینه و لرزان کن امشب
بیا و آسمان را پر ستاره
چنان ماه شب تابان کن امشب
که لبخندت هزاران شوق دارد
هزاران بوسه ای بر جان کن امشب

آفرین بر تو..

تو شاعری سلطان شعری آفرین بر تو
تو خالقی آن خالق افکار و ذهنی آفرین بر تو
شاداب کردی این دل و جان و جهان را
صیقل زده ست اشعار تو روح و روان را

زخم را نمی بیند..

خوشا آن کس که کورست و نمی بیند
خوشا آن کس که دردی دارد و هرگز نمی شیند
خوشا آن کس که مادرزاد کر بود و
در این عالم سخن هایی نمی چیند
ندانستم که ذات آدمی جز ذات بد نیست
نمک می پاشد و زخم...

سلامت نور چشمیست که بر جان میگزارم
کلامت درد عشقیست که آن طاقت ندارم

نقابها را میتوان برداشت..

آزاد باشید..
نقابها را میتوان برداشت
اینجا فقط ماییم تنها
ما همدیگر را می شناسیم
شیطان و جن را می تراشیم
ما آسمان را رنگ کردیم
ما بلبلان را سنگ کردیم
ما خنده ها را تا همیشه
در این گلستان جمع کردیم
آزاد باشید..
نقابها را...

شعر..

مادرم احساس بود و بی پدر بار آمدم
خوش نشینم عشق بود و سوی دربار آمدم
من رفیق شاه بودم خنده بر لب های او
چون بکردم انتقادی چشم او خوار آمدم
بعد از آن آواره گشتم کوچه و پس کوچه ای
سردی این روزگار و گرم پیکار آمدم...