پیروز پورهادی

آغوش عشق ..



آغوش تو آغوش عشق ست
خاکت نسیمی از بهشت ست
خندان چو زیبا می شوم من
از روی پاک تو سرشت ست


آغوش عشق ..
اشاره به آغوش مادر و فرزندی دارد

نوازش..

سیاهی مویت شب را رقم میزند و
سپیدی شعرم آن را به هم


در نگاهم شاعری می گفت با خود..
سپیدم دست و مو بر شانه ها بود
کنارش می زدم او بی وفا بود

فصل بهاران می رسد..

شتاب کن
ورق بزن
تاریکی
تاریخ را
این کوچه
باریک را
آتش بزن
تقویم را
اهریمن
ننگین را
این خار را
این دار را
ضحاک خوناشام را
فصل خزان ها زجر بود
دست زمستان سرد بود
شتاب کن
ورق بزن
تاریکی
تاریخ را
این کوچه
باریک...

هویدا می کند..

می روی از خاطرات و دیده غوغا می کند
هق هقی بغضی درون سینه رسوا می کند
می روی از خاطرات و خنده های تو هنوز
بر لبم می جوشد و آن را هویدا می کند

اختیاری نیست..

ما را با تو کاری نیست
شور و شوق بهاری نیست
گفتم او را تا همیشه
چونکه اختیاری نیست

خسته ی راه..

ای که نفس در نفس افتاده ای
کنج کدامین قفس افتاده ای.؟
خوار بدان آن همه خاشاک را
خار به چشمان بس افتاده ای

پری سیمای خوش چهره
تویی خواهر تویی مادر
شرابت نوش جان کردیم
درودت باد درودت باد

آرام شوم..

در غیابت غزل غصه و غم می خوانم
کاش بودی که در آغوش تو آرام شوم

یک نفس بمان با من..

با تو میشود دنیا عالمی رو زیبا کرد
یک نفس بمان با من آتشی مهیا کرد

فرزند ایران..

من ایرانم من آن فرزند آریوبرزن شیر دلیرانم
که یورش می برد بر آن سکندر های ویرانم
من آن فرزند تاریخ هزاران ساله ی خورشید
من آن عصاره ی اندیشه ی خفته درون کوهسارانم
که می تازد به لشکرگاه مکر و حیله و ترفند
قلم بر صفحه و...

جانم به لب شد..

دیگر نمی خواهی نمی آیی بگو جانم به لب شد
گر خاطری خواهی نمی خواهی بگو جان به لب شد
آتش زدی بر سینه هر روز انتظاری
چشمی براه و سینه ای دل بیقراری
ای آشنا.. مهر تو را در سینه پنهان
کردم نمی خواهی بگو...

دوست دارم..

تورا با آسمان دلنشینت دوست دارم
تورا با آن غروب اتشینت دوست دارم
تورا با آن هزاران موج زیبا
تورا با آن نوای دلنشینت دوست دارم

عزیز.. شمایید و دوستان
به زیبایی لبخند یک بوستان

دوست دارم..

تو را با خنده های بی بهانه دوست دارم
تو را با آن غزل های شبانه دوست دارم
تو را با آن هزاران شعر زیبا
که خواندی دربرم و عاشقانه دوست دارم

آتش به استخوانم..

دل برده ای زچشم و دل برده ای زجانم
آتش زدی به قلب و آتش به استخوانم

دیوانگی..

به پایان خواهد آمد این همه آوارگی
آخرش تو مانی و خندان و او دیوانگی


خانمی دیدم جدا از همسرش
کرده او آواره و دربدرش
پس بخواندم شعر زیبا تا زدود
تا زدود افکار منفی از سرش

پازنان..

اینجا نفس های زمین را خوب میگیرند
اینجا هزاران چاه میجوشند و میمیرند
اینجا فقط خاکست بادست نور خورشیدی
آن هم به چشم عاشقانی خوی میگیرند

پازنان را گفتم..
اینجا گل و بلبل فراوان بود
اندیشه برچشم و دل و جان بود
اینجا کویرش دشت پر آهو
بر دیده...

درودت باد..

پری سیمای خوش چهره
تویی خواهر تویی مادر
شرابت نوش جان کردیم
درودت باد درودت باد

دوست دارم..

تورا با آسمان دلنشینت دوست دارم
تورا با آن غروب اتشینت دوست دارم
تورا با آن هزاران موج زیبا
تورا با آن نوای دلنشینت دوست دارم


دریا را گفتم..
گفتم آرامی
گفت در خلوت
گفت مادامی
بوسه بر چشمی
میزند معشوق
دل کند رامی

شوق نگار..


دلداده عشقیم و دلداده یاریم
دلداده لبخند تو و شوق نگاریم

خویش تر کن ..

خدایا خیر خود را بیشتر کن
صلاح گر هست..
ما را خویش تر کن

قلم..


قلم همواره زیبا بوده و هست
نسیمش بس گوارا بوده و هست
قلم همواره در چشمان شاعر
بسان شعر زیبا بوده و هست

روز قلم بر صاحب قلم آن مبارک باد
1403/04/14

بدون شرح..


بایدم دعوا کنید
شور و شر برپا کنید
بعد از آن هم خنده ای..
پشت در بر ما کنید


1403/04/14

جور دگر..


خاطرت هست شبی باتو سخن میگفتم
نغمه مرغ سحر بوسه به تن میگفتم
خاطرت هست.. بسان شب شعر
تو بداهه و من جور دگر میگفتم