متن پیروز پورهادی

برگ ریواس..

برگ ریواسم و احساس تنم ریخت
وقتی که نسیم سحرت باد خزان شد

جانم شکوفا شد..

خورشید من..
بر من بتاب امروز
عاشق تر از آنم نکن دیروز
وقتی که خندیدی
جانم شکوفا شد

افق زیباست..
اما دیدنش از قله زیباتر


به مناسبت روز مهندس

آرمیده ست..

باران مهربانیست
کز آسمان چکیده ست
چون بوسه بر لب دوست
خشت ست..
آرمیده ست

هنوز..

پدرم رفت و نگاهم به نگاهش هنوز
قاب دیوار دلست.. خنده نابش هنوز

چشم دل..

گفتم که شور عشق ست در این شبای مهتاب
گفتا که چشم باید
بیند هزار شب تاب

خاطراتم تلخ شد..

شور عشق تو مرا دیوانه کرد
سر به زیر انداختی ویرانه کرد
در برم آواز خواندی سخت شد
رفتی و آن خاطراتم تلخ شد

گرفتار شدم..

ای که در چشم من آهسته غزل می خوانی
بر لبه چشمه نشستی و شکر می رانی
ای که تصویر تو در آب و نگاهت به من است
عالمی در پی چشمان و تو کم می دانی
ای که زیبایی این چشمه وجود تن توست
همچو این چشمه...

دربدر..

گفتی بیا و در تاریکی غم را بدر کنیم
نیامدی.!
غم آمد و تاریکی
ما هم دربدر شدیم

شیدایی..

من ماندم و تنهایی در این شب رویایی
رویای تو با جانم کرده ست چه شیدایی

دیگر نمی سرایم..

حالم که خوش نباشد دیگر نمی سرایم
آن دل که برده ای تو دیگر نمی ربایم
در جان من نشستی در کام من شکستی
کامی دگر نمانده ست دیگر نمی سرایم
آن شور که در نهان بود آن آتش زمان بود
چون آتشی نمانده ست دیگر نمی...

عن قریب..

آنها که عشق را به صلیب میکشند
عمریست..
مرده اند.
و درد عن قریب میکشند

پر غرور است..

گفتم بمان..مهتاب.!
امشب شب سرور است
مهتاب..
گفت
اما.!
یلداست
پر غرور است

دستان مهربانی..

دستان مهربانت
شیرینی بیان ست
آنجا که مشت در مشت..
شهد عسل ببارد
باز هم بیا که دستم
دیوار مهربانیست
آنجا که آرزویت
لبخند همزبانیست

مادر عشق..

گریه هایم کوچ لبخند تو بود
رفتی و من مانده ام
چون عاشقی بر دار عشق.!

هزار گل..

به بهار گفته بودم
که اگر بیاید این بار
به دو چشم خود ببیند
که هزار گل هویداست

بهار میداند..

بانویی دارم
به سپیدی صبح
به روشنایی روز
زلال.. چون آب چشمه ساران
دمیده بر سیاهی تارم
خزان مرا بهار آغشته
نگاه مرا بهار می خواند
سرود مرا برای خوشبختی
در آغوش خودش بهار میداند..


تقدیم به جمال عشقی
که عمری با ماست

جانان..

بر سینه ام نوشتنم
نامت به نام جانان
آنجا که جان برآید
جانی ز جان درآید

سینه ی خسته م..

دریای من
نیلوفرم در کنج این مرداب
افسرده ام
غمگین.. اگر بی تاب
رویایم آزادیست..
من با تو سرمستم
شوری دگر بسته م
امواج تو عشقست
بر سینه ی خسته م

با تو میشود دنیا و عالمی رو زیبا کرد
یک نفس بمان با من آتشی مهیا کرد

شوق پرواز..

در مکتب عشق که شوق پرواز نبود
عالم به هوای تو مرا بال گشود

در نبودت عزل غصه و غم می خوانم
کاش بودی که در آغوش تو آرام شوم

شوری دگر..

لبخند تو عشقست بیا تا نسیم صبح
نوری دوباره دمیده ست و شوری دگر کنیم

ای که غزل های تو آتش عشق نهان
راه دهی هر زمان بوسه زنم بی امان