متن کوتاه

چه چشمان ملتهبی
رگهای اندوه درآن هویدا
چشمانت مرا یاد ایران خسته ام می اندازد

قصیه دلتنگی من به هفت آسمان هم رسید
درحیرتم که چرا خودم هنوز در زمینم

می گویند :انسان پناه انسان است
ولی بعد از تو
هیچ انسانی نتوانست پناه من باشد

میدانم که میگویی
مرا با تو کاری نیست
تو را کاری نیست
و مرا کاری هست

غصه های کات دار و سرکشت سمت من است

شادی بعد از گُلَت را با که قسمت می کنی...!؟

دهخدا تجربه ی عشق ندارد ، ورنه
معنی مرگ و جدایی به یقین هر دو یکی است...

خاطراتت حک شده، بر قلب این دیوانه دل.
قصد جانم کرده اند، تا که مرا کشتن دهند.

هرگز نشوم سیر از آن چشم سیاهت.
سیراب شدن از چشم تو امکان پذیر نیست.

دل میبری از من، با زلف پریشانت.
لعنت به دلی که، بلرزد پی زلفی

دوست داشتن تو،
پر تکرار ترین چیزیست که خسته کننده نیست.

خبرت هست که از حسرت دیدار تو
دیوانه و ویرانه و آواره شدیم.

از همان لحظه که چشمت به چشمم افتاد
لرزه به قلب من افتاد نمیدانم چرا...؟

آخر این انصاف است،
که نبینم رویت.
و بمیرد قلبم،
در پی حسرت تکرار همان لبخندت.

شیرینی لبخندِ تو، در شطّ عسل نیست
معماری اندامِ تو، در تاج محل نیست

پیداست که نمیدانی.
چه ها کرد آن سیه چشمان تو با ما.

زندگی پانتومیم است!
حرف دلت را به زبان بیاوری
باختی...

کجا درگیر چشمان تو شد قلبم.
که گم کردم میان آن سیه چشمان تو دل را.

قلب خود گم کرده ام،
در یک نگاه
در یک نظر
در چشم تو

دیرل:
شاید اون کسی که داره میره من باشم ولی این تو هستی که منو تنها گذاشت...

اعتماد هم نشون داد که مثل اعتیاد میتونه خانمان سوز باشه :)

آیا باورت را به خورشید از دست می دهی اگر ابری جلوی آن را بگیرد؟

به هر فصلی غمی، هر صفحه ای انبوهِ اندوهی،
وطن جان! خسته ام، پایانِ خوبِ داستانت کو؟

بوسه از لبهای مستت، وای عجب حالی دهد.
حال آن مستیه لبهای تو را ، همچو من دادند و بس.

شکفته در دلِ تو ایران
سرورِ باورِ شهیدان
تو سرزمینِ قاسمی و
جوانه‌های باغ ایمان