علیرضافاتح

ترش‌رویی نکن ای سیبِ دل‌آزارِ دلم،
که لبِ خندۀ تو، شهدِ بهار است هنوز!

در نگاهت، شکرستانِ غزل می‌روید،
پرتقالی‌ست جهان، بی‌تو اگر لب نخندد!

خندیدی...
و جهان، جدی بودن را فراموش کرد.

گفتی که دیگه دل نمی‌دی به شعرم،
لب‌هام لرزید، چشمام گفت: وای نه...

بازنده‌ام، اما نه از سر ناتوانی
از سرِ دل‌دادگی...
که دل رو با رضایت، به تو سپردم.

باختم، ولی خوشحالم...
چون دل رو به کسی دادم که لبخندش، از هزار برد بیشتر می‌ارزه.

مرا ببر به همان نقطه‌ی بی‌نام و نشان
که حتی شراب هم، از یاد تو نمی‌کاهد

جایی که سکوت، صدای تو را زمزمه کند
و شب، با خاطرت، آرام‌تر شود

با لطف صدای تو غزل می چسبد
چون صبح که شیر با عسل می چسبد
پاییز رسیده و هوا بارانیست
سردم شده، پیش آی! ک بغل می چسبد

کوچه به کوچه خانه به خانه تو با منی
بر گرد روح من چه شگِفتانه می تنی

همراه من بیا که به پای تو جان دهم
جان می دهم به پای تو هرجا که با منی

با تو قدم که می زنم از شوق می پرم
همراه من دوباره  قدم...