گر سیاست طلبان
بگذارند که بابا برسد نان می داد
اگر از جنگ گذر می کردیم
کودک از داغِ نبودیِ پدر
سر صبح ؛ جایِ تحصیل و خوشی سرگردان
می شود راهی این شهر مریض
چه بلوغی شود این بی پدری
کودکی با حسرت
کودکی از سر بی مهری ما
می کُشد عاقبت این کودک و این جامعه را
بلدی ؛ آرزو کردن را ؟!
چه کسی میداند که تهِ واژه یِ امید کجاست؟
چه مجالی دادیم به سیاست طلبان !
و جهانی که به ظلم همچنان پابربجاست
کاش روزی برسد
که زِ گیتی زِ محبت و زِ مهر
سرزمین پدران ؛ خبر از جنگ نیاید هرگز
کودکان پنجره احساس اند
و وجود پدری از همان بایدهاست
اسماعیل دلبری
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
