از تنها بودنم هیچ گله ای ندارم!
من همیشه چنین بوده ام
که در تنهایی، لذت حضور در اجتماع و شلوغی را برده ام
از این رو بارها به دوستانم اعلام کرده ام:
--: تنهایی را دوست دارم!
...
تنهایی هم بیشتر از مردم با من سخن می کند!
چکار می شود کرد با مردم؟!
که هیچ منفعتی برای من نداشته اند،
و سهم همه ی اعضای وجودم را داده اند
جز سهم قلب مرا...
شعر: بکر علی
برگردان به فارسی: زانا کوردستانی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
