دنبال آدمهای بیهوش و گمشده و مرده هستم . کسانی که هوش، ایمان و امیدشان را از دست دادند و بی اراده و بی قدرت شدند. اگر تو بتوانی دقیق چهره ی این آدمها را ببینی، میتوانی بین آنها یاد خودت را پیدا کنی .چون هر کدام از آنها نسخه های گمشده و قدیمی و حالتهای مختلف و ممکن تو و صدها نفر دیگر میتوانند باشند . چون در آنها حالتهای مختلف و همه ی راه های ممکن و رفته و نرفته ی تو هست . ممکن است هر کدام از آنها نسخه ی هزاران نفر دیگر هم باشند. هزاران نفر دیگر در آن سهم داشته باشند، یا صاحبش باشند. کسی که دایم با بی هوشها و بی حافظه ها سر و کارش باشد، بهترین چیزی که یاد میگیرد ازشان ، ارزش هوش و عقل و یاد و حافظه است./ محمد رضا کاتب / رمان چشمهایم آبی بود/
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
