جانانم
روزهای سیاه محکوم به تمام شدن هستند اما فراموش نمی شوند.
روشنی فردای من و تو مدیون تاریکی امروزمان است.
خودت می گفتی که رسیدنِ برگ های درخت به خورشید، مدیون فرو رفتن ریشه ها در تاریکی خاک است.
حالا هر چه ریشه بیشتر در سیاهی فرو برود، برگ های بیشتری فردا به نور خورشید خواهد رسید
. روزهای روشن می آیند. تکیه می کنیم به ریشه های فرو رفته در تاریکی مان.
هر چه باشد، دانه ی ما را در دل تاریکی ها کاشته اند.
ذات ما به همین تناقض زنده است. هیچ دانه ای از روشنی به تاریکی نرسیده و همه از سیاهی به سفیدی می رسند. هر چقدر که به نور نزدیک تر بشویم، از آن طرف بیشتر در دل سیاهی ها ریشه خواهیم دواند.
از تاریکی نباید ترسید جانانم
می شود عشق را ساده یافت و مهربانی را به اندازه دنیا کرد ♥️
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
