کودک درونم
بیشتر وقت ها بهانه دارد
دستش را می گیرم
می خندد
می گوید
بیا مرا ببر به سرزمین قصه ها
بیا دوباره بدویم
به آنجا که ابرها
بالش های نرم آسمان اند
و پرنده ها
دوستانی هستند
که داستان های خود را
با باد زمزمه می کنند
بیا بگذاریم دل هامان
دوباره برای روزهای بی خیالی
بتپد
جایی که دردها
مثل بادبادک هایی در آسمان
سبک اند و رها
چه حس و حالی دارد
وقتی می فهمم
که هنوز
کسی درونم
از خیال بازی دست نکشیده است ...
فیروزه سمیعی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
