زندگی دقیقا مثل یک پازل بزرگ م...

زندگی دقیقا مثل یک پازل بزرگ می مونه، پر از قطعات کوچک و بزرگ که به هم نمی چسبند. به نظر می رسه همه چیز مرتب باشه، ولی یه لحظه به خودت میای و می بینی که یکی از قطعات گم شده یا اشتباهی جا خورده؛ بعد می بینی ، بله؛ یک جای کار می لنگه.!
یادمه روزگاری فکر می کردم که باید حواسم جمع باشه و به همه چیز زندگیم مسلط باشم و خودم رو توی مسیر درست قرار بدم. اما هر چقدر که بیشتر می رفتم جلو، بیشتر متوجه می شدم که این مسیر، یه جاده یه طرفه نیست. گاهی باید از مسیرهای غیرمنتظره برید، حتی اگر خیلی وقت ها احساس کنی که گم شدی.
همه چیز از بیرون خیلی مرتب به نظر میاد؛ آدم ها سرشون شلوغه، کارها پیش میره، ولی هرکسی یه جایی یه چیزی رو از دست می ده. شاید تو هم مثل من گاهی از خودت بپرسی، چرا اینقدر احساس می کنم تو زندگی درجا می زنم و هیچی سر جای خودش نیست و یه جای کار می لنگه؟
شاید هم جواب این سوال خیلی ساده باشه: هیچ چیز کامل نیست. زندگی، خودمون، هیچ چیز. همونطور که وقتی یه پازل رو می چینی، یه تکه اشتباه جا میره، توی زندگی هم همینطور میشه. شاید باید همون لحظه که متوجه می شیم یه تکه گم شده، دست از جستجو برداریم و فقط به لحظه های خوبش توجه کنیم. حتی اون لحظه های گم شده هم یه بخش از مسیری هست که باید طی کنیم.
پس شاید بهتر باشه به جای اینکه همیشه دنبال جواب کامل باشیم، یاد بگیریم که چطور با همون لنگیدن ها زندگی کنیم. هر جای کار که می لنگه، یه فرصته برای یاد گرفتن، برای رشد، برای اینکه بیشتر از قبل خودمون رو درک کنیم.
زندگی همیشه به این زیبایی نیست که فکر می کنیم. شاید هم همون لحظه ای که همه چیز به هم می ریزه، بهترین لحظه برای شروع دوباره باشه.

من خوبم.
تو چی ؟
سلام.

فیروزه سمیعی