غزه نام یک خاک نیست فلسطین...

غزه، نامِ یک خاک نیست.
فلسطین نام یک نسل نیست.
غزه، نام توست…
تو، که انسان بودی…
تو، که روزی صدای خدا را در جان خویش شنیدی،
و اکنون، حتی صدای کودکی زیر آوار را نمی‌شنوی!
غزه دارد جان می‌دهد…
نه از فقر اسلحه، که از فقرِ عدالت.
نه از ضعفِ جسم، که از زخم سکوت.
و تو، ای انسان مدرن،
تو که بر فراز آسمان پرواز می‌کنی،
اما از دیدن زمینِ سوخته‌ی برادرت عاجزی،
تو، پیش از غزه، مرده‌ای!
دنیا، دروغ می‌گوید.
نه، دنیا کور نیست…
دنیا، چشم دارد، اما ایمان ندارد.
دنیا، گوش دارد، اما درد را نمی‌فهمد.
دنیا، عقل دارد، اما بی‌وجدان است.
و این است آغازِ سقوط انسان.
کودکی در غزّه، میان آوار جان می‌دهد،
اما مرگ او، مرگِ من و توست.
مرگِ یک نسل نیست،
مرگِ یک حقیقت است:
اینکه انسان، دیگر انسان نیست.
سقراط گفت:
خودت را بشناس.
و من می‌گویم:
خودت را در آینه‌ی فلسطین ببین
اگر خجل شدی، اگر لرزیدی،
بدان هنوز زنده‌ای…
غزه فریاد نمی‌زند برای کمک،
غزّه فریاد می‌زند تا تو بیدار شوی.
تا تو بفهمی،
که انسان بودن، فقط زیستن نیست؛
که سکوت، هم‌دستی‌ست؛
که نظاره‌گر بودن، گناهی‌ست هم‌وزن شلیک کردن.
و تو،
اگر امروز ننویسی،
اگر نگویی،
اگر نایستی،
فردا خواهی دید که همان خاک،
به‌سوی خانه‌ات می‌آید…
آری، غزه، آزمون ایمان ماست،
آزمون روشنفکری ما،
آزمون انسانیت ما،
و وای بر ما اگر بیدار نشویم...