اگر که پولاد سخت و سنگ...
زیبا متن: مرجع متن های زیبا کوتاه
اگر که پولادِ سخت و سنگِ سترگ
ز چرخِ ایام در امان نمانَد،
چه پایدار بُوَد ظرافتِ گلی
که از مشتی خاکِ ترک‌خورده برآید؟
زمین، که درشِ نازنین نمی‌پذیرد،
نه مهر به زیبایی دارد، نه رحم به ناز،
چگونه بدین شکوفهٔ بی‌پناه
اجازهٔ نفس کشیدن دهد در زوالِ راز؟
نه بحرِ ژرف، نه بادِ وحشی‌رو
توانند از جورِ زمان بگریزند،
پس این طُفیلِ لطافت، این نقشِ حیات
چگونه در حصار فنا بیاساید؟
شاید پناهی‌ست در نطقِ سُرایان،
که حُسنِ گذرا را جاوید کنند؛
در سطر و مصرعی، در بیتِ بلند،
که مرگ را در دستانِ کلمه بند کنند.
تفسیر با هوش مصنوعی
این شعر، گذرا بودن زیبایی و فناپذیری همه چیز را حتی قوی‌ترین‌ها را بیان می‌کند. گل، نماد زیبایی زودگذر است که در برابر بی‌رحمی زمان، مانند فولاد و سنگ، تاب مقاومت ندارد. اما شاعر امیدی در هنر و شعر می‌بیند؛ جایی که کلمات می‌توانند زیبایی‌های زودگذر را جاودانه کنند و مرگ را در بند آورند.