ای مردم آیا فراموش کرده اید...

ای مردم!
آیا فراموش کرده‌اید؟
همان‌گونه که در کربلا، خنده‌ی شمر بر خونِ حسین نشست،
امروز خنده‌ی دشمن بر امضای وطن‌فروشان نشست.
آیا برجام را فراموش کرده‌اید؟
همان جام زهری که به نام «تدبیر» در گلوی ملت ریختند؟
آنان که خود را «اصلاح‌طلب» نامیدند،
دست دشمن را گرفتند و در پای میز نشستند،
نه برای عزت، که برای ذلت؛
نه برای گشودن درِ اقتصاد، که برای بستن دست ملت.
مکانیسمِ ماشه را چه کسی بر گردن ما آویخت؟
آنان که در کاغذهای دیپلماتیک، امضای وطن‌فروشی زدند.
آنان که هر بار، به لبخند غرب دل بستند،
و هر بار، جز سیلی تحقیر چیزی به ارمغان نیاوردند.
فرانچسکوهای خیالی
در مذاکرات، بر کرسی تصمیم‌گیری نشستند،
و اصلاح‌طلبان، خاک وطن را بر سرشان ریختند
تا دشمن را خوشنود کنند.
برجام، تکرارِ همان فریب بود:
یک «کلید» که وعده داد درها را باز کند،
اما قفل‌ها را بر جان مردم محکم‌تر بست.
و اینان باز هم نام آن را «تدبیر» گذاشتند…
در حالی که حقیقتش، جز خیانت و تسلیم نبود.
ای مردم!
هیهات…
هیهات که ملت حسین، پای بندِ ذلت شود!
هیهات که خون کربلا، به امضای وطن‌فروشان پایمال گردد!
آنان گفتند: «تدبیر»
اما تدبیرشان، زنجیر بود.
گفتند: «امید»
اما امیدشان، به کاخ سفید دوخته شد.
گفتند: «آشتی»
اما آشتی‌شان، نفاق در دلِ امت بود.
مگر ندیدید برجام را؟
مگر نچشیدید زهرِ مکانیسم ماشه را؟
همان طناب دار که به گردن ایران آویختند،
و به نام «فتح» در بوق‌ها دمیدند.
وای بر آنان!
که به غرب دخیل بستند،
و عزتِ فرزندان این خاک را بر سر میز معامله حراج کردند.
وای بر آنان!
که لبخند دشمن را بر لب آوردند
و اشک مادران شهید را بر زمین ریختند.
ای مردم!
ای فرزندان عاشورا!
بدانید و آگاه باشید:
این راه، راه حسین است، نه راه سازش؛
این میدان، میدان خون است، نه میدان معامله؛
و این ملت، ملت «هیهات منّا الذله» است،
نه ملتِ تسلیم و ذلت.