جامعه جهانی یا نمایش جهانی به...

جامعه جهانی یا نمایش جهانی؟
به این نام‌ها گوش بده…
لسوتو،بابادوس،کومور،موریس،
نائورو،پالائو،پاپوآ گینه نو ،سَن مارینو،
،سنت کیتس و نویس،ساموآ،سائوتومه،
،سیشل،سوازیلند، تونگا،تووالو،وانواتو،
،مالاوی،کیپ ورد،جیبوتی،بنین،بلیز،آنتیگوا باربادو،جزایر سلیمان،جزایر فارور،جزایر مارشال،
موریتانی
و بسیاری دیگر ...
نام‌هایی که چون دانه‌های ریزِ شن، بر نقشه‌ی جهان پاشیده‌اند تا خورشیدِ حقیقت را کور کنند.
این ها کشورهای مستقل جهان نیستند؛
این‌ها مهره‌های شطرنجِ سیاستِ کثیف‌ آمریکاست که برای تکثیرِ رأی و تضعیفِ حق ساخته شدند.
جزیره‌هایی بی ریشه ، کشورهایی کاغذی که از دلِ نقشه های استعماری بیرون آمده‌اند، نه از خاکِ مردم.
آنان را زاده‌اند تا در روزِ رأی‌گیری، لب بگشایند به سودِ اربابشان؛
کشورهایی که در نقشه زیادند، اما در وجدان هیچ‌اند.
کشورهایی که با دلار زاده شدند و با دستور رأی می‌دهند.
و آنگاه همان دستان خونی، از زبانِ این دولت‌های پوشالی می‌گویند:
«جهان نگران ایران است!»
جهانی که خود آفریده‌اند تا علیه حقیقتِ ایران جهانِ صف ببندد
کشورهایی که نه از رحمِ تاریخ زاده شده‌اند و نه از بطنِ رنجِ ملت،
بلکه از لابراتوارِ سیاست، از رحمِ استعمار، از دستان خونی همانانی که دیروز برده می‌فروختند و امروز آزادی صادر می‌کنند!
سازمان ملل را ببین!
نهادِ مضحک انسانیت ، بر شانه‌های تکه‌تکه‌شده‌ی ملت‌ها.
هر جزیره‌ی فراموش‌شده‌ای با ده‌هزار نفر جمعیت، امروز "رأی" دارد،
و هر ملت بزرگی، با هزار سال فرهنگ و میلیون‌ها دلِ بیدار،
در صفِ اتهام می‌ایستد.
و آن‌گاه می‌گویند:
۱۵۰ کشور نگران حقوق بشر در ایران‌اند!
و بیایید بپرسیم:
این بشر کیست که حقوقش را در نائورو تعریف می‌کنند؟
در جزیره‌ای که جمعیتش کمتر از دانشجویان دانشگاه تهران است؟
کدام وجدان جهانی است که در سفارت آمریکا امضا می‌شود؟
کدام عدالت است که با دلار وزن می‌گیرد؟
جهان امروز،
هنوز همان بازار بردگی است که در آن رأی می‌فروشند، نه ارزش، نه باور.
در این بازار، انسانیت، ارزان‌تر از هر منفعتی فروخته می‌شود.
سازمان ملل؟
در این جهان، اگر همه‌ی مظلومان رأی دهند،
اما یکی از پنج لب بگوید «نه»،
آفتاب نیز باید خاموش شود.
و این است عدالت مضحک جهانی:
عدالتی که با وتو خونخواران آغاز می‌شود و با سکوت در برابر مظلومیت غزه تمام.
آری! جهانی که در آن خونِ کودکِ فلسطینی در شورای امنیت رأی نمی‌آورد،
اما منفعتِ کثیف سیاست‌مداری خونخوار در کاخ سفید، "قطعنامه" می‌سازد.
ای برادر!
ای خواهر!
فریبِ آمار را مخور، فریبِ نقشه را نخور؛
زمین پر از کشور نیست — پر از برده است.
و در میان این همه دروغِ رنگارنگ، تنها حقیقت است که بی‌تاب مانده.
جهانِ ما، جهانِ وانمودهاست.
جهانی که در آن «جامعه جهانی» یعنی چند جزیره‌ی کوچکِ تولیدِ رأی،
و چند استعمارگر تولیدِ جنگ.
جهانی که در آن وجدانِ بشر، در صفِ انتظارِ تأییدِ کاخ سفید می‌ایستد،
و عدالت، در ویرانه‌های غزه دفن می‌شود.
سازمان ملل ؟
نامی بزرگ برسر درِ گوری خالی.
زبانِ دیپلماتیکِ خونخواران،
که با لبخندِ سرد و واژه‌های بی‌درد،
جنایت را به «قطعنامه» و اشغال را به «صلح» ترجمه می‌کند.
آری، این است نمایشِ جهانی:
پرده‌ای پر از نور و رنگ،
اما پشتِ آن، سایه‌های خون و گرسنگی.
مردمانی بی‌صدا، ملت‌هایی بی‌قدرت،
و پنج مترسک که بر وجدان آنها غبار
شیطان نشسته است با حق وتو
در این تماشاخانه‌ی فریب،
به‌دنبال تنها جمله‌ی صادق بگرد :
که بگوید حق هم فروختنی بود
و تا وقتی "حق" خرید و فروش می‌شود،
هیچ حقوق بشری نشانه‌ی استقلال نخواهد بود —
نه در نیویورک، نه در نائورو ساخته شده برعلیه حقیقت
همه‌ی ما در میانه‌ی نمایشیم؛
نمایشی به نام جامعه جهانی —
اما کارگردانش همان استعمارِ کهنه‌ای‌ست
که خیالی نو بر فیلمنامه ظلم پوشیده است.