پرچم در جمکران تنها سه رنگی...

پرچم، در جمکران، تنها سه‌رنگی بر بامی نگون نبود؛ تکه‌ای از روح یک ملت بود که در بلندای تاریخ به اهتزاز درآمدهر پرچم، به ظاهر، پارچه‌ای است آویخته بر نیزه‌ای؛ اما آن‌گاه که ملتی در رگ‌هایش خونِ انتظار دارد و در استخوان‌هایش رسوب رنج، پرچم دیگر پارچه نیست؛ شناسنامه است، فریاد است، حجت است.جمکران؛ جایی که خاک و آسمان در عهدی دیرین به هم گره خورده‌اند. مسجد، قامت ایمان است، و پرچم وطن ، دست ملت است که چون تکیه گاه بر شانه‌ی ایمان نهاده. این دیدارِ خاک و ایمان است؛ همان‌جا که وطن در آینه‌ی انتظار خویش می‌نگرد و می‌گوید: «من هنوز ایستاده‌ام، با زخم‌هایم، با شهیدانم، با غیبت خورشیدم.» جمکران، سالها تشنه و سال‌ها دست به آسمان، چشم به راه بارانی موعود. امروز، این پرچم در دل آن افق نه درختی از برگ و ساقه، که درختی از خون و عهد. این مراسم، نه آیینی گذرا، که بیانیه‌ای است در برابر تاریخ: ما امتیم، ما ملتیم، ریشه در خاک داریم و نگاه به افق‌ ظهور
پرچم در جمکران، یعنی موعود ظهور یعنی یکی شدن ایمان و ایران