هر کوه
دعای بلندی ست

و آسمان
تا عمیق ترین دره ها
فرورفته است

ما به هم می رسیم
و یکدیگر را
به جا نمی آوریم

اتفاقات دیگری
می بایست شاید

تا
در آیینه ی هم
هویدا شویم

گاه
دشوارترین سکوت ها را
بر زبان می رانیم

تا
روشن ترین کلمات را
نگفته باشیم

و بدین گونه
از شانه های هم
فرو می افتیم

زیرا که ما
قله ها و
دره های یکدیگریم

و خانه هایمان

دیوارهای گریزند و
پنجره های بازگشت

آه

انسان
ساده نبود

و چه بسیار
که بیهوده
دشوار می شد
.
باران
مرداد ۹۹
ZibaMatn.IR