آشتی بودنِ آدمها را از ارتباط دستانشان با جهان میتوان دید.
دستانِ آدمهای آشتی، کاری جز در آغوش کشیدن و نوازش کردن انجام نمیدهند.
نه با دستانشان خط و نشان میکشند، نه تنبیه میکنند، نه سرد ارتباط برقرار میکنند و نه اجتناب میکنند.
دستانِ آدمهای امن، پناهگاهند.
دستانِ امنی برای خودمان باشیم.
اینکه چقدر برای خودمان امن هستیم و چقدر با خودمان آشتی هستیم را میتوانیم از جوابمان به سوال های زیر بفهمیم.
اگر برگردم به گذشته ام، آیا خودم را با تمام انتخاب ها و تصمیم ها در آغوش میگیرم؟
آیا میتوانم بپذیرم که هر انتخاب از دل ظرفیتِ روانیِ همان دوره از زندگی ام بوده؟
آیا میتوانم خودم را همانگونه که بودم و هستم دوست داشته باشم و در کنار محبتی که به درونم احساس میکنم برای تغییرِ رفتارهایی که لازم میدانم تلاش کنم؟
ZibaMatn.IR